Bu seneyi Sarah J. Maas yılı ilan etmemek için hiçbir sebebim yok arkadaşlar. #acotar bittikten sonra araya başka seriler alsam da bir türlü iyi hissedemedim kendimi. Güya sevgili yazarımıza ara vermiştim. Başaramadım. Yemin olsun okuduğum her satır gözümde büyüdü. Dedim Özdemciğim uzatmanın alemi yok. Bu kadının kitapları bundan sonraki yaşamında senin zayıf noktan olacak. Aldım, verdim, kabul ettim 777. Döndüm fantastik dünyalara. Bu neymiş ya... Dikenler ve Güller Sarayı'nda SJM tüm kartlarını masaya sermemiş anlaşılan. Bu kadar karmaşık bir evren yaratmak ve üstesinden gelmek inanılır gibi değil. Kitabın ilk 200 sayfası bu dünyayı tanımaya çalışmakla geçiyor. Sonrasında ise olaylar başlıyor. Ana karakterimiz Bryce karakter olarak Feyre'ye çok benziyor bence. Sadece daha modern bir evrende yaşamasından kaynaklı farklılıklar var aralarında. Bryce'ı sevmek hiç zor değil. Ancak arkadaşlar Hunt Athalar... Cassian'ın Nesta'dan bir evladı olsa bu Hunt olurdu sanırım. Hunt hikâyenin başında gözüme çok şüpheli görünse de yanıldığımı kabul ettim. Kendisini seviyorum. Gümbür gümbür bir Rhysand olmasa dahi şeytan tüyü var onun da. Bu hikâyede dikkatimi üzerine toplayan isim Ruhn Danaan oldu. Valbaran feylerinin veliaht prensi ve yıldız doğumlu seçilmiş kişi, duruşu ve cesurluğuyla onu her görüşümde Valbaran bayrağı açarak mahallede tura çıkmamı sağladı. Ayrıca Bryce'a olan ilgi ve sevgisi İlişkilerinin mükemmel hâle gelmesini dört gözle bekliyorum. Kitabı okurken sürekli zihnimi tırmalayan şey yazarın diğer evrenlerine benzer ögeler görmekti. Sürekli bir "She knoowsss" durumunda kalmak çok komikti. Anladığım kadarıyla da okuyan herkes benim gibi düşünüyor. Her neyse. Sarah J Maas yine döktürmüş arkadaşlar. Diyecek lafım yok.