''Şeytanın çocuklarının çoğu insanattı; korkunç bir güce sahip Karanlık'a ait şekilsiz varlıklar... Bir kısmıysa güçlü cadılardı. Ama kötülüğün es geçtiği az, son derece az bir bölümü mükemmel insan bebekleri olarak doğuyordu. Karanlık bir varlık doğurma riskini aldğımı biliyordum ancak Şeytan'dan kurtulmak için buna değerdi.
Gerçekten de çok şanslıydım. Son dere güzel ve narin bir oğlan çocuğu doğurdum. Daha önce bir varlığa karşı bu denli yoğun bir sevgi beslememiştim. Oğlumun sıcaklığını tenimde hissedip kendini bana bıraktığını hissetmek mükemmeldi; hayal bile edemeyeceğim bir güzellikti. O küçük çocuk beni sevdi; bende onu. Hayatta kalması bana bağlıydı ve kendimi ilk kez gerçek anlamda mutlu hissettim. Ama bu dünyada böyle mutluluklar nadiren sürerdi. Benimkinin sona erdiği geceyi hatırlıyorum. Güneş yeni batmıştı ve ılık bir yaz akşamıydı. Bende çocuğumu uyutmak için ninni söyleyip bahçeye çıktım. Aniden gökte bir şimşek çaktı. Hava buz kesti. Her ne kadar Şeytanın ziyaretime geleceğini bilsemde bunun kaçınılmaz olduğunu anlayınca kalbim korkuyla atmaya başladı. Bir yandanda seviniyordum; Oğlunu görüp beni sonsuza dek rahat bırakacaktı.'
·
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.