Her seferinde bu sefer bitti artık yaşayamam diyorum.Sonra güneşli bir günde yürüyorum utanmadan içim ısınıyor.Yooo unutmuyorum ama yasın ilk kısmı çok fazla ağlayış ve çok fazla üzüntü,yardım çabaları ikinci kısmı utanarak rutine dönme.Gelecek planı yapmıyorum ama üstüme toprak atılmış gibi de yaşayamıyorum galiba.Çok özür dilerim.