Çok güzell
Aylardır yoldaymış gibi hissediyordum kendimi. İçimde kavimler yer değiştirmişti. Hem hiçbir şey zerrece değişmemiş hem de her şey ebediyen farklılaşmış gibiydi. Bu yolculuğa boşuna çıkmadığımı biliyordum. Varacağım son bir yana, yol bana hediyelerini çoktan vermişti. Biraz mutluluk, biraz keder, biraz öfke, biraz pişmanlık doluydum. Hayatta olmanın işareti saydım hepsini. Bazı şeylerin yerini hatırlamak, varlıklarına inanmayı kolaylaştırıyor. Mesela kalbin, mesela acının, mesela sevincin, mesela kendi kendimin.
Sayfa 288 - Hep KitapKitabı okudu
·
80 görüntüleme
Bizi insan yapan duyguları anımsamak, bizi özümüze döndürüyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.