"Delirmenin insanı yaşattığı söylenir;
en azından bilinç kaybolduğu için daha az acı çekilir; ölü gibi uyunur."
"Burada bulduğunuz bir kuşun kanadında çamur vardır; koparıp kokladığınız güzel bir çiçek iğrenç kokular yayar."
"İtiraf edeyim, hala umutluydum... Şimdi Tanrı'ya şükür, hiç umudum kalmadı."
"-Delikanlı mı? dedim, sizden daha yaşlıyım; her çeyrek saatte hayatımın bir yılı gidiyor."
- Kimsiniz? dedim sonunda.
- Gülünç bir soru! dedi. Kelle paça.
"Artık bütün bunları kim yapacak? Seni kim sevecek?"
"-Beyefendi, dedi, bağışlayın! Canınızı mı yaktım?
Bu cellatlar çok iyi yürekli insanlar. "
Kendime Not: Tek kelimeyle, muazzam... İroniler ve metaforu nefisti. Kitabın son paragrafı (biraz da önsözün etkisiyle) bana idamın gerçekleşip gerçekleşmeyeceği, romanın amacına ulaşıp ulaşmayacağına bağlanmış gibi düşündürttü. Saatin dört olmasının neyi ifade ettiğini kaçırdım muhtemelen araştıracağım ve aklıma takılan bir kaç noktayı...
Manevi acının yanında fiziki acının ne önemi var?
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.