İlk defa "Ne ilaç ne antidepresanlık bir okuma" yaptım. Kitabı ziyan etmiş gibiyim. Ziyan olmuş gibi . "Karanlık güçlerle karşı karşıya kaldığınızda yanınızda olmasını isteyeceğiniz sadık ve cesur bir Gryffindor'dan daha iyi başka kimse olamaz." Harry Potter evreninde bir Gryffindor'um ben. Çok sorguladığım bir şeydir. Çünkü cesaretli olduğumu düşünmem hiç. Düşünmezdim. Ben kendime Hufflepuff diyemiyorum çünkü tepkilerim hiç bir zaman onlarınki gibi ortada olmuyor. Slytherin de diyemem çünkü hiç bir zaman hırslı olmadım. Ben kendime Ravenclaw derdim. Çünkü onlar gibi mantıklı olduğumu düşünüyorum. Belki çok zeki değilimdir o yüzden Gryffindor çıkıyorumdur dedim ama o iş öyle değilmiş. Cesaret öyle bir şey değilmiş çünkü. Bunu da Hermione'nin Altın Üçlü'ye katıldığı olayda daha ilk kitapta görüyoruz. Ve en son anne babasının hafızasını sildiği yerde. Cesaret odur. Cesaret müthiş bir şey ama fedakarlıkla taçlandığında yere göğe sığmaz oluyor. Çok fazla kuralları çiğneyen biri değildim okulda da ama hayatımda disipline bir defa gitmişimdir o da kendim için değildi. Sırf densizin biri camdan arkadaşımın üzerine tükürdüğü için kendimi kaybedip karnına bir yumruk atmıştım. O kadar kızmıştım. Bunu da ömrümde bir daha yapmadım. O arkadaşımla görüşmüyorum şimdi. Görüşmüyorum çünkü bana yapıp yapabileceği en kötü şeyi yaptı. Hep böyledir. Burada da bir Gryffindor'dan beklenildiği gibi davrandım. Sadakat yoksa arkadaşlıkta yok. Yani ben sadakati sadece karşı cinsten beklenecek bir şeye indirgemedim hiç bir zaman. Bu okumayı her zamanki gibi başka bir pencereden yaptım. Herkesin çok sevmesi, Harry'nin tüm çocukluğu boyunca hissettiği o hiç sevilmiyorum hissini geçirmedi hiç bir zaman. İstenilen zamanda gelmeyen sevgi sonra tamamlanamaz. Bunu yaşatanlar Dursley'ler olsa bile böyle.

Harry Potter ve Felsefe TaşıJ. K. Rowling (Robert Galbraith) · Yapı Kredi Yayınları · 202253,4bin okunma

·

163 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Seren