Kitapta kalbin nasıl öldüğünü adım adım görüyoruz. Ailesine yeterince ilgi veremeyen bir adam çalıştığı ve onlara güzelce baktığı sürece herkesin mutlu olduğunu düşünüyor fakat onunla konuşmak dertleşmek isteyen insanların varlığını önemsemiyor bile, ve bir süre sonra etrafındaki herkes bir anda yabancı gelmeye başlıyor. Günümüzdeki asosyallik kavramı bence tam olarak. Bir planı atlarsın ötekini atlarsın kimseyle konuşmadan ve bir bakmışsın ki konuşacak kimsen kalmamış. Kalp dediğimiz bu şey önemsenmek istiyor tam anlamıyla. Kitapta aile babamız evlatları ve karısı üstünde hiçbir etkisi kalmadığını acı bir şekilde fark edip bir nevi yasa giriyor çünkü kalbi ölüyordur. Sevdiklerinin artık seni sevmediğini fark etmek eminim acı vericidir. Peki ne yapmak lazım gelir ki? Bizi sevsinler diye sürekli insanlarla buluşup menfaat ilişkisi mi gütmeli? Hayır, bizi yalnız kalmak istediğimiz de dahi sevecek düşünecek dostlar bulmak gerekir. Arkadaşıyla bozuştuğu için ağlayan++
