72. Koğuş İncelemesi
Türkiye’nin yetiştirdiği en büyü toplumcu gerçekçi yazarlarından olan 
Orhan Kemal , 72.Koğuş kısa romanı ile bizi 1940’ların hapishanesine götürüyor. Üstüne üstlük hapishanenin en yoksul koğuşu olan 72.Koğuşa…Bu koğuşun ne penceresi vardır ne de döşeği. Doğru düzgün tayını bile yoktur bu koğuşta kalanların. Çoğu zaman aç girerler yatağa. Kışı geçirmeleri için ne sobaları var ne de herhangi bir ısıtıcıları. Pencereleri bile yoktur dışardan gelen soğuk havayı kesmek için. Bir şekilde hayatta kalmaya çalışmaktadırlar. 1940’lar tüm Türkiye için kolay geçmezken (2.Dünya Savaşı sırasıdır, çoğu şey karneye bağlanmıştır) 72. Koğuşun mürettebatı için hayat çok daha zor geçmektedir. Ta ki koğuşun en sessiz en kendi halinde ve en dürüst mahkûmu olan Ali Kaptan’a annesinden 150 lira para gelene kadar. 150 lira çok büyük paradır. Bir mahkûmun hayatını epey değiştirmeye yetecek kadar. Koğuş bayram etmiştir bu haberi duyunca. Üstüne üstlük Ali Kaptan çok eli açık biridir. İlk iş koğuşa bir ziyafet verir, etli kuru fasulye ile. Uzun zaman sonra koğuş tayfası yatağa aç olarak girmez. Sonra döşek alır ihtiyacı olanlara. Derken ampul taktırır ki bu büyük lükstür o zamanın şartlarına göre. Bir de pencere taktırır ki bu mahkumların soğuktan donmaması demektir. Tüm hayatı değişir koğuştakilerin. Ama insan doğası nankördür…
Çok kısa bir eser olmasına rağmen çok etkileyici bir eser. Neden etkileyici olduğunu soracak olursanız, 1940’ların en alt tabakasını bu denli iyi gözlemleyip okuyucuya aktardığı, bunu yaparken de insanların özünde nankör olduğu ve ne kadar iyilik yaparsanız yapın, bu iyiliklerin size dönüşü sırtınızdan hançerlenmek olduğu gerçeğini fark edip bunu okuyucu ile paylaştığı için diyebilirim.
Kitap kısa ve insanı yoran cümleler barındırmıyor. Diğer Orhan Kemal eserlerinde olduğu gibi diyalog üzerinden hikâye anlatılıyor. Bu diyaloglarda genelde kısa cümlelerde kurulu. Ki bu zaten günlük hayatımızda da böyle. Uzun cümleler kurmuyoruz genelde konuşurken. Diyaloglarda dikkatimi çeken aslında birinin söylediğini tekrarlayan diğer insanların cümleleri şeklinde. Yani aynı cümleyi farklı kişilerin tekrarlaması ile üç kez artarda okuyabiliyorsunuz. Orhan Kemal belki bunu insanların düşünmeye olan tembelliği veya başkalarının dediklerini tekrarlamanın daha kolay olduğu gerçeğini vurgulamak için yapmış olabilir.
··
1 artı 1'leme
·419 görüntüleme
Öncelikle yorumunuz için çok teşekkür ederim 
ZÜMRA Hanım. Bu tür olumlu geri dönüşler almak beni mutlu ediyor. 1940'lar yani 2. Dünya Savaşı süreci tüm dünyada olduğu gibi Türkiyedede çok sıkıntılı geçmiş. Çok şükür insan kaybına uğramamışız ama mevcut tehlike hükümeti daha fazla önlem almaya itmiş. Asker sayısının arttırılması özellikle tarımda üretimi düşürmüş fiyatları arttırmış ve ordunun eksiklerini gidermek için alınan vergiler (varlık vergisi de dahil) bir parça halkın belini bükmüş. 1940'lara 2023'ten bakınca halkın yaşadığı sıkıntıları anlıyorum ama bunun bahaneleri olduğunu da görüyorum. Toprak ağalarının daha da zenginleşmesi konusunda pek bilgim yok ancak İnönü'nün en büyük amaçlarından biri toprak reformunu sağlamaktı. Onu geröekleştiremeden iktidardan ayrıldı. Belki de iktidardan olmasının en büyük nedeni bu reform planıdır.
2 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.