Bu hayat çok yoruyor bizi. Hem maddi hem manevi bir şekilde. Gece uyurken bütün imtihanlar ışığını kapatırken sabah erkenden gözlerinizi açar açmaz yine başlıyor her şey.
Yatağına doğrultuyorsun. Durup bir düşünüyorsun. Dün neler yaşamıştın, neler olmuştu. Bir film şeridi gibi geçiyor aklından. Bugünün de dünkü gibi olmamasını istiyorsun.
Kalkıp abdest alıp sabah namazını kılıyorsun. Odana bakıyorsun kardeşlerin yanında. Hepsi çok huzurlu uyuyorlar. Keşke diyorsun, hep böyle olsalar. Ne kendilerine ne de bir başkasına zarar verseler.
Ne zor şey bir kişi ile iletişime geçmek. Onunla konuşmak, dertleşmek. Sanki iki ayrı dünya bir noktada birleşiyor gibi.
Sahi hakikate baktığımızda iki dünya arasındaki tek ortak yön ölüm değil mi ?
Gerçi onunda ne zaman geleceği belli değil ya.
Susalım şimdilik.
Susalım konuşmadan.
Susalım sabrederek.
Her şey geçer elbet. 🌿