528 syf.
·
Puan vermedi
Zaver Biberyan’ın daha önce Yalnızlar kitabını okumuş ve başyapıtı olarak görülen 
Babam Aşkale'ye Gitmedi ” kitabının peşine düşmüştüm ama baskısı yoktu. Internetteki sahaflarda da bulamamıştım. Ta ki Moda’da bir program akşamı “dönüyoruz, dolaşıyoruz, yine kitapçıya geliyoruz” ritüeli ile bir sahafa girene kadar. Kitapları karıştırırken bir kapakta önce Biberyan sonra 
Karıncaların Günbatımı ismini okuyup göz atınca kitabın benim aradığım kitabın orijinal baskısı olduğunu anladım. Saf mutluluk dedikleri o an yaşadığım değilse nedir Kitabımızın esas oğlanı toksik, işlevsiz bir ailenin çocuğu. Kendisi de az sorunlu değil ayrı. Dönem varlık vergisi zamanı. Ülkede hayat hemen herkes için zorlaşmışken gayrimüslimler varlık vergisi gibi uygulamalardan daha fazla sıkıntı içindeler. Kahramanımız Baret zorunlu askerlik hizmetinden evine dönüyor, babası mal varlığının önemli bir bölümünü varlık vergisi nedeniyle kaybetmiş, aile lüks yaşantısını kaybetmiş. Bu şartlarda Baret asla dönülemeyecek eski günleri özlüyor, etrafını tarafından anlaşılmak istiyor, varoluş sancısı çeken herkes gibi “bişi” arıyor ama ne aradığını da bilmiyor. Kahramanımız (ve kitaptaki diğer karakterlerin de) başlarına gelen felaketlerin nedenini Ermeni olmalarına bağladığını ve felaketlerin başlarına gelmeye devam edeceği şeklinde bir kabulleniş/bekleyiş içinde olduklarını görüyoruz. Bir topluluğun çaresizliğini okuyucuya geçirmeyi çok iyi başarıyor 
Zaven Biberyan . Baret’in kitaptaki amcası Dırtad’la olan konuşmalarında amcanın söylediği çoğu cümlenin altını çizmişim. Sanki bu cümleler üzerinde Biberyan’ın da hayata bakışını görüyoruz: “"Aileye bir filozof yetmez miydi?" dedi alayla. "Dikkat et, bizim toplum filozofları sevmez, karıncaları sever…İnsan bir kez yaşar ve hayat çok kısa…Esas yalnızlık insanların arasındayken hissettiğindir.” Kitabın adında da geçen karıncaların Baret Tarhanyan’ın ailesini simgeliyor sanırım: “Yıllardan beri böyle gelmiş, böyle gider. İnsan denen yaratık alışmıştır ama her yıkımdan sonra da inşa etmediği görülmemiştir. Karınca gibi,” diye mırıldandı Baret. Kitabın “ve yeryüzünde ne varsa, yerin dibine gömülüyordu. Ve artık hiçbir yerde ışık yanmıyordu. Yelkenli, Gökyüzü Yolu’nda görünmez olup gitmişti,” şeklindeki kapanışıyla umutsuzluğun kabullenişi günbatımına benzetiliyor.
·
63 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.