Çoğu insan, yaşamının bir hayalden ibaret olduğunu düşünmüştür. Bu his, benim de peşimi bırakmıyor. Canlı ve meraklı duyularımızın kısıtlı sınırlarını düşününce, tüm enerjimizin salt ihtiyaçlara aktarıldığını gördükçe -ki bunun da sefil bir varoluşu sürdürmekten öte bir yararı yok- ve sonra da araştırmalarımızın sonunun pasif bir boyun eğmeden daha fazlası olmadığını, hapishane duvarlarımızı parlak şekiller ve ışıltılı manzaralarla süsleyerek mutlu olduğumuzu düşünüyorum.
·
1 artı 1'leme
·8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.