Bir gün usanıp da kopuzumu bırakmıştım hani, meğer bana, ruhuma, özüme denge veren kopuzmuş, zamanın ötesinde hayat sürmeme vesile olan, kırk yiğidin gücünü içinde barındıran oymuş. Elimden düştüğü an gücüm kuvvetim yitip gitmişti de sarsılıp devrilmiştim, başımı aynaya çarpmıştım, aynanın çatladığı gibi hafızamda çatlamıştı; hikâyemi, atamı unutuvermiştim.
Sayfa 118 - İz YayıncılıkKitabı okudu
·
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.