Kitap o kadar duygu yüklü ki, kelamın nefesini kesiyor, tıkıyor ve ses soluk çıkaramaz hale getiriyor. Yazarın ve muhteşem eserlerinin reklamını yapma ve okunması için teşvikte bulunma sorumluluğu hissetmeseydim, okurken yine durgunlaştığım gibi, susmasını da tercih ederdim. Yine diyorum, çünkü kitabın başındaki

Kapıların Dışında yı değil sadece, kitaptaki tüm hikayeleri okumuşum daha önceden, okurken hatırladım okudukça.

Wolfgang Borchert İkinci Dünya Savaşı başladığında 18 yaşında. 20 yaşındayken mektuplarında Hitler ve savaş aleyhinde konuştuğu için ölüme mahkum ediliyor. Ölüm tarihini beklediği altı hafta sonrasında talih yüzüne gülüyor ve affediliyor. 24 yaşına geldiğinde bu sefer dokuz aylığına hapse mahkum ediliyor anlattığı bir kaç fıkradan dolayı. Savaş bittiğinde 24 yaşında olan yazar, savaşın ve onun sonrasındaki sefaletin etkisiyle 26 yaşında hayata gözlerini yumuyor. Bize bıraktığı savaş karşıtı hikayeleri ve meşhur oyunu sadece bu iki senelik kısa sürede hummalı bir çalışma sonucu meydana geliyor. Kitaptaki hikayeler hakkında ne söylenebilir ki? Savaşın korkunçluğu, savaşa yollanan gençlerin yollayanlar indindeki değersizliği, annelerin, eşlerin, çocukların çaresizliği, ve sonunda ölüme gönderilien delikanlıların mecburiyeti... Hangi sözlerle ifade edilebilir ki? Savaş sonrası eve dönebilme nasip olacaksa, acaba geride bırakılanlar bir daha bulunabilecek mi? Eski bilindik dünya aynı kalmış olacak mı? Yoksa bize artık ihtiyaç ve yer kalmamış şekilde yeni hayatlara mı yelken açmış bulacağız sevdiklerimizi? Nereye gidecek, kime tutunacağız, niçin hala yaşamak istiyor olacağız ölümden acı gelen enkazların başında? Savaş çocuklarının enkaz literatürü çok etkiler beni. Yahudilerin soykırım için 'Asla unutmayacak ve unutturmayacağız' demesi gibi, keşke tüm insanlar da iki Dünya Savaşının ne olduğunu, neye malolduğunu bilse ve asla unutmasa, unutturmasa. Savaşsız bir dünya hayali ve umudu ile... Kitapla kalın...