Bazı kahkahalarımın ardında bıraktığım o hiç geçmeyen yalnızlık duygusu , bir esinti gibi ardımda bıraktığım bir izdi. Tüm havayı soluyor , etrafımdaki insanlara bulaşıyordu. Sebebi bilinmeyen bir hüzün duygusu belki beni anlamalarına yardımcı olabilecek birer ipucuydu,birer umuttu. Anlaşılmazlık, güvenmezlik ve sevgisizlik benim yalnızlığımın en güzel ücrasıydı. Çünkü ben bu dünyaya adımlarımı atmıştım. Yalnızlığı soluyanların dünyasına.
D.Ş