Orijinalini okuduğum için kitabın çeviri kalitesi hakkında bir fikrim yok, ama zaten okumayın. Hayatımda okuduğum en berbat, en aptalca denemelerden biriydi. Pek çok kategorizasyonun iddiasına göre şiir olduğu öne sürülen bu berbat vakit kayıplarının herhangi bir şairanelikle uzaktan yakından alakası olmadığını belirtmem gerekmez sanırım.
Mesela Hristiyanlık hakkında ne düşünürseniz düşünün, inanılmaz bir mitolojisi ve tarihçesi olduğu su götürmez bir gerçek. Maggie Nelson o kadar berbat bir kaleme sahip ki Hristiyan referansları bile sıkıcı yapmayı başarıyor.
Sanırım kendi de bunun farkında olsa gerek çünkü kitabın en az yarısı, iyi yazarlardan yapılan alıntılardan oluşuyor. Kitapta “düzgün yazım” olarak düşünülebilecek tek şeyler, başka yazarların kaleminden çıkma. Nelson’ın kendi zırvalıklarıysa o denli salakça ki beyin hücrelerinizin öldüğünü hissettiriyor. Çünkü başka yazarların kaliteli düşüncelerine sülük gibi yapışmasına rağmen bunlardan en ufak bir ilham almayı bile başaramayacak kadar boş teneke biri.
Nelson’ın adına beni utandıran bir başka noktaysa tüm kitabı numaralandırarak aforizmalar gibi yazmış olması. Bu kadar orijinallikten uzak, sıkıcı, bayıcı, basit bir insanın kendini derin zannetmesi kadar komik bir şey daha düşünemiyorum. Kişinin biraz kendinin farkında olması lazım. Her sahte aforizmanın birebir aynı formatı izliyor olması da işin tuzu biberi.
Sıkıcı ve boş beleş insanların kafasından neler geçtiğini hep merak ederdim, hiçbir şey geçmediğini öğrenmiş oldum.
