nesli tükenmiş bir tür: homo doloris* (acı çeken insan)
Palyatif genellikle tıpta kullanılan bir terim olarak, “mantoyla örtmek”, “üzerini örtmek” anlamlarını karşılıyor. Kitap, algofobiye (acı korkusu) sahip, umutsuz bir hastalığa yakalanmış ve tek derdi acılarının üzerini örtmek olan, hayatı ıskalamış bir ‘ölememişler’ toplumunu konu alıyor.
Modern psikologlar bize seslenir “olumsuz anıları, acıları dönüştüp pozitif noktada durun”. Sosyal medya bizi tetikler “mutlu görün, güzel görün, aynılaş, acını maskele”, çünkü performans toplumunda acı pasiftir ayrıca “like” imleri günümüzün anestezikleridir. Meditasyon eğitimcileri bizi eğitir “pozitif düşün, pozitifi çağır”. Motivasyon konuşmacıları tüm eşitsizlikleri yok sayıp bağırıp durur, “her şey iyidir, çaba gösterirsen her şey daha iyi olacaktır”.
Yani “Yapabilmenin hüküm sürdüğü aktif toplumda acı çekmenin pasifliğine yer yoktur.” s.15
Bununla birlikte kendimizle o kadar meşgul edilmişizdir ki, depresif bir ‘ben yorgunluğu’ içerisinde, birlikte hissedilen toplumsal acı yok olmuştur. Haliyle toplumsal devrimlerin ortaya çıkışı da askıdadır.
“Özgürlüğün diyalektiği”nden de bahsediyor yazar. Geçmişte nüfus sayımı ile veri toplanmasına bile tepki gösterilmişken, günümüzde özgürlük histerileri geçirdiğimiz halde en mahrem bilgileri bile gönüllü olarak her yere teslim edişimizdeki çelişki… Özgür iletişim adına, dijital gözetlenmeyi kabul edişimiz…
Ve gittikçe yayılan bir “transhümanizm” akımı etkisiyle acıdan hatta can sıkıntısından bile arınmış, mutlu bir gelecek vaadine rağbet etmemiz.
Ve “beğenilirlik” uğruna “aynı”laşmamız.
Oysa “Acı, tamamen farklı olanın giriş yaptığı yarıktır.” s.17
Bu cümle bana 
Anna Karenina nın o efsane giriş cümlesini anımsatıyor:
"Bütün mutlu aileler birbirine benzer. Her mutsuz ailenin ise kendisine özgü bir mutsuzluğu vardır.”
Kitabın hacmine aldanmamalı, benim için okudukça çoğalan harika bir okuma deneyimi oldu. Her bölümü, her cümleyi defalarca okudum. Kitap üzerine yazılmış bir makaleye de rastladım, onu da ekliyorum:
dergipark.org.tr/en/download/art...
·
1 artı 1'leme
·185 görüntüleme
Güzel bir inceleme olmuş, düşüncenize sağlık.🪻
Cesur Yeni Dünya da benzer bir dünya vardı. Acıdan olabildiğince kaçmak ve hazza odaklanmak. Ona benzettim biraz. Gerçekçi olmadığımız sürece kendimizi kandırıyoruz.
Bu arada iyi psikologların da bunu önemsediğini söylemek isterim. Psikologların amacı insana kendi duygularını, düşüncelerini ve davranışlarını farkına vardırmak ve bunları olabildiğince anlamaya çalışmasını sağlamak (kişinin iyimser davranmasını öğütleyip acılarından kaçmasını teşvik eden psikologların liyakatli olduğunu düşünmüyorum). Öfkelendiysek ya da üzüldüysek bunu görmezden gelmeye çalışmak çözüm değil. Bu duyguların da varlığını kabul etmemiz ve yaşamamız gerekiyor.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.