Akıl hastanesinde, bir hasta ve doktor arasında psikiyatrik görüşme tarzındaki sohbeti okuyoruz. O odada olduğumuz zamanlarda öyle soru cevaplar duyuyoruz ki üzerine uzun uzun düşünmek zorunda kalıyoruz. Mesela ölümün herkes için meşru ve kaçınılmaz yol olduğunun bilinmesine rağmen neden hastalıkların iyileştirildiğini de konuşurlar, çekilecek acıların neden hafifletildiğini de. Burada ilgi çekecek bir yer varsa o da doktorun psikiyatrik bozukluğu var olarak gördüğümüz yani toplumun anormal olarak nitelendirdiği kişiyle bu sohbeti yapmasıdır.
Toplumun normalleri artık uyulması gereken bir kural olmuşken farklı olmak daha da pahalıya mâl olmaktadır. Toplumun normallerini 
Veronika Ölmek İstiyor 'da yine akıl hastanesi üzerinden yazmıştım. Neye normal diyoruz ve ne olduktan sonra artık o şey anormal oluyor? Mesleğim nedeniyle ruh ve sinir hastalıkları hastanesinde bulunduğum sürede yaptığım görüşmelerde aslında toplumun normali en başta aile tarafından bize dayatılır. Farklı olmak bir sorun olarak gösterilip normalleşmeye zorlanırız. Bazıları bu kadar farkındalık ve farklılıkla nasıl normalleşeceğini bilemez. Ve diğer fizyolojik hastalıklardan farklı olan psikolojik rahatsızlık göstermeye başlar. Çünkü oldukça ‘güçsüz ve zavallı yaratıklarız biz’ der Anton Çehov. Artık normal olmaya zorlananlar tamamen dışlanmışlardır.
Anton Çehov ’un ilk okumam gereken kitabını 4. sırada okudum. 
Martı , 
Vişne Bahçesi gibi tiyatro eserlerinden hiç keyif almamıştım. Bu kitapta da doktorun, okudukça ve düşündükçe bir arkadaşa ihtiyacı olması, entelektüel bir yalnızlık çekmesi ve bunu gidermek için de bir akıl hastasına başvurması güzel bir ikili olmuş. Çok yabancı olmadığım bu sohbet, soru ve cevaplarla farklı düşüncelere sürüklüyor. Kitabın tek kötü yanı uzun olmaması, bu kadar güzel ve farklı sorulara yer vermişken ve böyle bir sohbete katılabilecekken uzun sürmemesi üzücü.
·
386 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.