Suzan Defter ile olmuştu. Resim yapmayı seven biri olarak, ne zaman bir müzede muhteşem bir sanat eseri ile göz göze gelsem “ asla büyük ustalar kadar iyi olamayacağım” diye geçiririm içimden. Ve yine yazmayı seven biri olarak Ayfer Tunç’un kalemi karşısında her seferinde aynı kırık duyguya kapılıyorum; asla büyük ustalar kadar iyi olamayacağım. Öylesi büyüleyici, öylesi insanı içine çeken bir eserler dökülüyor kaleminden. İkinci kez yollarımız

Kapak Kızı’ nda kesişti. Ve Ayfer Tunç yine şaşırtmadı. Suzan Defter kadar insanın içini deşen bir eser değildi; insanın yüreğini iğne gibi delen duygular yoktu bu kitapta fakat bambaşka içine çekiyordu işte. Nasıl anlatayım her an başına oturma hayali ile yaşamıyorsun ama yarım bırakmak da aklının ucundan geçmiyor. O heyecansızlığın içinde sakin sakin sonuna kadar gitmek istiyorsun, durgun suda kendini öylece bırakıp kıyıya vurmayı beklemek gibi. Trenlerde geçiyor roman. TCDD trenlerinin mutfak görevlisi olan Bünyamin, banka müfettişi Ersin ve radyo spikeri Selda’ın bir potada eriyen öyküleri. Tren hep yollarda, karı kışı, zifiri karanlığı ok gibi delip geçerken sanki ipler uzanıyor trenden ve başkaca insanların hayatlarına bağlanıyor. Bu üç kişinin hayatlarında olan başkaca insanların her bir şeyi bu romanın bir parçası oluveriyor. Romanda var olan hep bir yolculuk hali bana Orhan Pamuk’un

Yeni Hayat ’ını hatırlattı. Ama tabi ki Orhan Pamuk’un romanındaki otobüs yolculukları birer metafordan ibaret, Kapak Kızı’nın tren yolculukları ise bire bir gerçek. Romanda etkileyici bulduğum şey içerikte adı geçen her bireyin iç dünyasının bukadar ustalıkla yansıtılmış olması. Tam bir anadolu gerçeği diyorsun. Sanki her bireri senin komşun, mahalleden eski tanıdığın, uzak akrabanın eltisi görümcesi. Hani yaşadıkça, aile ortamında bulundukça kulağına çalınan önünü sonunu bilmediğin, dik ortasından belki anlatılmaya başlanmış hikayeler olur ya, ömründe belki hiç görmeyeceğin, adları hatırında bile kalmayacak insanların hikayeleri, öylesi kesitlerle dolu bir kitap. Huzur veren de bu işte, sıradan bir toplumun içindeki sıradan insanların sıradan hikayeleri, ve fakat bütün bu sıradanlıkların ahenginden doğan sıradışılık. Edebiyatı tam da bu yüzden seviyorum. Bir ayna tutuyor insanlara, ve tüm çıplaklığı ile iç dünyalarını görüyorsun. Kitabı çok beğendim. Hep söylerim, bir kez daha söyleyeceğim; Türk Edebiyatında Ayfer Tunç diye bir gerçeklik var. Kalemine sağlık sevgili Ayfer Tunç. İyi ki yazdın iyi ki okuduk…