“Etrafımızda olan biteni anladığımızı sanırız. Tanıdığımız insanlar çeşitli davranışlar sergilemeye başlarlar ve bizim o davranışlardan beklentilerimiz art arda tatmin edilince, biz o kişinin kalbini ve ruhunu tanıdığımıza inanırız.
Ben bunu kibirli bir sezgi olarak görüyorum, zira kimse başka birinin kalbini ve ruhunu tam anlamıyla bilemez ve başkalarının, bizimkilere benzeyen veya sözle nakledilen deneyimlere bakış açısını takdir edemez. Hepimiz gerçeği ararız, özellikle de kendi varlık kozamız içinde, kendi ellerimizle yaptığımız yuvamız ve onu paylaştığımız dostlarımızda. Ama korkarım ki gerçek dediğimiz şey, son derece karmaşık ve sürekli değişen bireyler söz konusu olduğunda her zaman aşikâr olmuyor.”
Sayfa 279 - İthaki YayınlarıKitabı okudu
·
32 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.