“Tanrım” diyorum, biraz yatışınca, “Tanrım, Paloma, ne aptalım ben!”
“Madam Michel,” diyor bana, “biliyor musunuz, bana yeniden umut verdiniz.”
“Umut mu?” Diyorum dokunaklı bir şekilde burnumu çekerek.
“Evet,” diyor, “yazgıyı değiştirmek sanki mümkün.”
Ve orda öylece, tek kelime etmeden, el ele tutuşarak dakikalarca kalıyoruz. On iki yaşındaki güzel bir ruhun dostu oldum.
Sayfa 264 - Kırmızıkedi YayınlarıKitabı okudu
16 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.