Keman özelinde müzikle birbirine dolaşan hikayeler. Sonunda düğüm kavuşup çözülüyor. Hayat gibi. Zaten en ufağından en büyüğüne gördüğümüz ya da görmediğimiz her şeyi “hayat gibi” diyerek tarif çabamız rahatlama ihtiyacından da ileri geliyor. Sanırım hikayedekiler de sonunda rahatladılar. En sonunda rahatlamak rahatlamak için geç kalındığı anlamına mı gelir? Bir şeyin sona yakınken çözülmesi o şeyi ne konuma sokar? Bu kitap bu soruların cevabını vermiyor. Ama bu soruları sormanızı sağlayabilir.
