Pencerenin önünde oturacak ve gökyüzünün gözpınarları kuruyana değin bekleyecektim. Yağmur da elbette yorulacaktı. Bir an gelecekti ve susacaktı. Nuh Tufan'ı bile sonunda dinmemiş miydi? Öfkeyle kabaran suların altında kalan köhneleşmiş hayat sürgün vermiş, yeni bir hayat doğmuştu. Sonra yeniden filizlenen hayat büyüdükçe eskisine benzemişti. Başlayan her şey biter. Yaşamın hem en umutlu hem de en trajik döngüsüydü bu.
Sayfa 132Kitabı okudu
··
46 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.