··
1 artı 1'leme
·4.314 görüntüleme
Bir kitap sitesine yakışır, kendini çok iyi ifade edebilen güzel bir inceleme olmuş. Kitap toplantısında çok detaylı tartışırız zaten bu konuları. Postmodern anlatıyı bu kitapla mahkum etmek de çok doğru gelmiyor bana. Ben kitabı okurken yazarla ve metinle boğuşmayı bıraktığımda netlik kazandı kitap. Çok fazla anlam yüklemeleri, mana çıkarımları yapılmış bu kitapla ilgili edebiyat dünyasında bana göre bu zorlama çok yanlış. Çok konuşuruz bu mevzuları, güzel bir tartışma olacağa benzer. İyi okumalar.
Muzaffer hocam çok teşekkürler. Neden kitabı yarım bıraktığıma dair hem siteye, ama özelde İstanbul ekinine bir açıklama borcum vardı, dilim döndüğünce o borcu ödedim diyelim:) Bir de toplantı öncesi bir not düşmüş olduk. İncelemem üzerine yazdıkların beni çok mutlu etti. Tekrar teşekkürler. Sağlıcakla kal...
Necip Bey, burada gördüğüm kadarıyla okuma modasına kapılmayıp kenarda köşede kalan, nitelikli eserler okumakta ısrar eden birkaç okurdan birisiniz. Tebrik ediyorum ve böyle devam etmenizi umuyorum. Benim de sıradaki kitabım Bilge Karasu'dan Kılavuz'du. Gece üzerine de birkaç şey söylemek isterim, izin verirseniz. Hem incelemenize hem de anlamlandırma konusunda katkı sağlar düşüncesiyle...
Gece, kimilerince postmodern kimilerince de "kilitli roman"dır. Kilitli roman kavramı Gece için güzel bir tanım. Bana göre Gece sembollerle örülü olması bakımından dev bir şiirdir. İmgeleri, simgeleri çözmek konusunda birikim isteyen çok katmanlı bir metin. Özellikle 12 Mart muhtırası ve 12 Eylül darbesini bilenlerin bu romanı daha iyi çözümleyeceğini düşünüyorum. Bu romanı yorumlayabilmek için Bilge Karasu'nun yaşam öyküsünü de bilmek gerekir. Bu üç konunun etrafında toplanıyor çünkü semboller. Bu bakımdan, Gece, ön ve son çalışma gerektiren, okuru araştırmaya zorlayan ve gerekirse son araştırmadan sonra ikinci bir okumayı gerektiren, olaydan çok düşüncenin önde koştuğu bir roman. Tek başına okunduğunda havada kalabiliyor bu özelliğiyle.
Gece'yi zorlu yapan bir başka özellik de anlatıcı unsuru. Birbirine geçmiş üç farklı anlatıcı kullanılması da metni zorlu yapıyor. Okurun çok uyanık ve tetikte olması gerekiyor. Bir anlık dikkat dağınıklığı pamuk ipliğine bağlı kurgunun dağılmasına neden oluyor. Gece birden fazla anlatıcı kullanılması nedeniyle Türk edebiyatının ilki.
Ahmet Haşim'in şiir için söylediği bir cümle bu romanı tanımlamak için çok uygun: "Şiirde mana, sık yapraklarla kaplı bir defne ormanının içine bırakılan bir bal kavanozu gibidir." Gece'de anlam arayışını sonuçlandırmak da bana göre defne ormanındaki bal kavanozunu bulmak kadar zor.
İki yıl önce okuduğum bu romandan aklımda kalan bunlar. Söz uzun oldu, kusura bakmayın. :)
Taluy bey çok teşekkürler. Özellikle kitaba başlamayanlar için yol gösterici, muazzam bir katkı olmuş... Yorumunuzun 2. paragrafı, beni kitaptan koparan durumu özetliyor diyebilirim. Benim bir kitap için bu kadar mesai harcama şansım ve zamanım yok maalesef. Ancak özellikle kitapla bu türden bir ilişki kurmak isteyenler için çok daha farklı bir iz bırakabilir kitap... Selam ve sevgilerimle...
1 sonraki yanıtı göster
Çalışmaktan kazan gibi olmuş kafamla bir nebze olsun bir kitabın kucağına sığınıp orda dinlenmek için elime aldım geceyi. Gecenin tam 3:00 ünde. Okurların; hele de ",Gece"yi mutlaka ölmeden okuyunuz" diyenlerin karşısında sorunu kendimde aradım. Sembolizma mı, metafor mu, meteor mu bilemediğim bir şeyle karşı karşıyaydım ki sanat tarihçisi olarak yakınım bir ölçüde.. içinden çıkamadım. Biraz okursam bir yerde kırılacak dedim. Artık geldiğim nokta; düzgün bir cümle gördüğümde orayı eğreti bulup sorgulamaya başlıyorum. Kafam yandı uykum kaçtı. Şu an kitap ve yazar hakkında araştırma yapıyorum. O esnada inceleme olmayan incelemeniz içime su serpti.
Teşekkürler:) Kafamda canlandırabildim az çok bu deneyimi:) Ben de benzer bir hevesle başlayıp benzer bir hasarla ayrılmıştım... Daha dingin kitaplarda görüşmek dileğiyle. Keyifli okumalar dilerim...
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Postmodern romanı sırf bu roman üstünden mahkum etmek zor. Hatta imkansız. Kolay olduğunu düşünürsek bu mahkumiyetin, Paul Auster romanlarını nereye koyacağız. Bir Kış Günü Eğer Bir Yolcu'sunu İtalo Calvino'nun. Ya da Orhan Pamuk romanlarını? Postmodern roman asla "anlaşılmamak" mottosuna yamanmamalı. Üç gün yatak dördüncü gün toprak olmaya kim mahkum etmek ister ki kendini? Belki de bir sırrı vardır yazarın. İşte o sırra erişmek lazım gelir. Eğer bir sırrı yoksa, toprağa gider illaki. Bize düşen bu sırrı açığa çıkartmak. Yoksa zaten, güle güle diyen biz değil, tarih-zaman olur.
Modern hatta klasik bir roman bile, eğer yazarı isterse, anlaşılmaz kılınabilir.
"Nihayetinde 'Gece' herkes için pek çok anlama gelebilecek bir metafordu. Gece'nin benim için anlamı ise yarım kalan bir hikaye oldu." gecenin en güzel lafıydı.
Umarım linççilerin yanına yollamazsın beni :)))
Kalemine sağlık sevgili Necip.
Sevgili Metin Abim, Edip Canseverin ‘Mendilimde Kan Sesleri’ şiirindeki Ahmet Abi onun için neyse, sen de benim için osun:)) Hiçbir zaman hiçbir yere linç için gelmezsin sen:) Zaten bugün bir şekilde bu kitaplarla tanıştıysak, okuma anlamında kişisel olarak kendi üzerimizde yeni keşifler yaptıysak, inan bunda senin büyük payın var. 1k aracılığıyla hayatımıza girdin ve sürekli bir katkı yapıyorsun. En azından benim için böyle... Postmodern romanı mahkum etme konusuna gelirsek, bu noktada incelemede tam ifade edemedim kendimi. Biraz o kitap özelinde yazdım ama ister istemez genelleme yapmak zorunda kaldım. Yukarıda Erhan hocamın yorumuna yazdığım cevapta biraz açıklamaya çalıştım durumu... Vakit ayırdığın için çok teşekkür ederim Metin abi... Sevgilerimle...
3 sonraki yanıtı göster
Elinize sağlık, kitabı tam olarak incelemeden, neler beklememiz gerektiğini çok iyi bir şekilde açıklamışsınız bize:) Postmodernizm'le ilk kez " Postmodern kapıyı iki defa çalar" isimli bir kitapla tanışmıştım. Bir reklamcı esprili bir dille yaptıklarını ve postmodernizmi anlatıyordu. O kalmış aklımda ve hep öyle değerlendirdim postmodern kitapları. Bana göre, " Yazılacak her şey yazılmış, onlardan harmanlayıp kendimiz de bir şeyler katarak yeni bir şey üretmeye çalışalım bari" tarzında bir şeyler postmodernist eserler. İlle karışık, bilinçakışı gibi ya da başka bir şekilde olmak zorunda değil gibi düşünüyorum. Mesela Umberto Eco için, özellikle Foucoult Sarkac kitabınıpostmodernist olarak tanımlıyorlardı eskiden ki ben çok severim. Alıntıladığınız metinden kitaba neden ısınamadımız belli, ( ben de ısınamadım o metne zaten) ama postmodern edebiyatı komple çöpe atmanız da gerekmez gibi geliyor. Örneğin Murat Menteş'in yazdıklarını da postmodern olarak görüyorum ben. Ya da şu ana kadar bildiğim her şey yanlış::) Teşekkürler bu güzel açıklama ve inceleme için.
Erhan Hocam çok teşekkür ederim değerli katkınız için... Aslında inanın postmodern edebiyatı komple kaldırıp atmak gibi bir derdim ya da bir isteğim yok. Çünkü mutlaka sevdiğim kitaplar da postmodern izler taşıyordur. O yüzden genelleme yapmanın yanlış bir bakış açısı olduğunun farkındayım. Ancak bu postmodernizmin nerede başlayıp nerede bittiğini bilmiyorum. Beni rahatsız eden bu tanımsızlık belki de... Bu incelemede postmodernizm eleştirisi yaparken doğal olarak okuduğum bu kitap üzerinden ele aldım meseleyi. Ama mecburen genel ifadeler kullandım. Çünkü öteki türlü işin içinden çıkılacak gibi değildi. Sizin vasıtanızla bu konuya da bir açıklık getirmiş oldum:) Tekrar çok teşekkür ederim. Sevgilerimle...
1 sonraki yanıtı göster
Necip bey, benim de okuyup tad alamadığım, kendime yakın bulmadığım bazı yazın alanları oluyor. Bazı eserleri okumak için bir "hazır oluşluk" durumunun gerektiğini düşünüyorum. Bunun için de altyapı ve ilgi gerekli. Ancak bir de şu var ki, hangi eseri elimize aldığımızda mutlu oluyorsak, hangi kitap değerli bir dost gibi bizi kendine bağlıyorsa ona yönelmeliyiz. Bize "kendini okutanı" tercih etmeliyiz.
Katılıyorum size İbrahim bey... Normalde ben de tercihlerimi o şekilde yapıyorum ama incelemede de belirttiğim gibi, bu kitap buluşma için seçilen ortak bir kitaptı. Yine de yorumunuz sadece bu kitap özelinde değil, genel olarak okurlar için önemli bir tavsiye olmuş... Teşekkür ederim katkınız için...
Empresiyonist mi (sanatçının dış dünyada gördüklerini, yaşadıklarını, kendi dehlizlerinde yeniden şekillendirilip, kurup, hatta deforme edip aktarması) yoksa ekspresyonist mi (yazarın kendi iç dünyasını dışa vurması. Ki her ikisinde de bir deformasyon var.) diye çok düşündüm. Bu merakım, ta ki, yazarın kendisinin ya da kahraman-ların iç dünyalarını anlattığını fark edinceye kadar sürdü. Yani kurmaca dıştan içe değil, içten dışa yapılmıştı. Bu anlamda metnin ekspresyonist olduğu tespitine katılıyorum.
2 önceki yanıtı göster
Abi başta ben de aynı ikilemi yaşadım. Tam olarak adını koymak için kitapla biraz daha zaman geçirmem hatta sonuna kadar gitmem gerekiyordu. Ben de okuduğum bölüme kadar kısımdan bir çıkarım yapıp daha ekspresyonist olduğuna karar verdim. Şimdi senin detaylı yorumunu/açıklamamı görünce zihnimdeki eksik parça da giderilmiş oldu. Sağol Metin abicim...:)
Necip Hocam ne kadar da güzel ifade ediyorsun düşüncelerini inan okurken çok keyif alıyorum. Eline sağlık diyorum.:)
Okuduğum üstüne beğendiğim bir kitap olduğu için birkaç cümlede yoruma ben bırakmak istedim.:)
Necip Hocam postmodernizm ile ilgili yazdıklarına yüzde yüz katılır mıyım? Yani... bilemedim ama bu yapınında ayrı bir tadı var. Bana hep zor matematik sorularını andırıyor postmodernizm. Tabi bu Zor sorununda zorluğuna göre bir cevabı olmalı. Yok absürd bir cevap çıkarsa sıkıntı. Bu zor soruyu biraz açayım; Hani 2 sayfa çözüm yazarsın da en sonunda cevabı 1 çıkan sorular var ya ışte onlara gıcık olurum. Bu anlamda sonuç ile çözüm arasındaki uçurum artarsa bu postmodernizm yapıtları için bir tehlike arz ettiği de bir gerçek.
Okuduğum postmodern kitaplar arasında gece ve tehlikeli oyunlar sonuç-çözüm ilişkisi ayarında olduğu için yani kitabın verdikleri uğraşıma değdiği için çok keyif aldım.
İlk kitaba başladığımda bende senin gibi düşündüm ve dedim ki; yahu arkadaş bir insan meramını anlatmak için neden böylesine çetrefilli bir yol seçer? Diye ancak Bu soruya da kendi kendime şöyle cevap verdim. Makarna yemeği mesela sosları ile belkide 1000 ayrı lezzet alıyoruz. Postmodern de tüm tadları tatmış bir insan nezdinde denenmesi gereken bir lezzet. Kimisi sever kimisi de seni gibi damak tadına uygun bulmaz ama tavsiyem hocam daha sonra mutlaka bir daha dene. O zaman seversin belki..
Hocam yine çok uzattım galiba neyse tekrardan eline sağlık. :)
Anıl hocam çok teşekkür ederim, çok güzel yazmışsın yine. Gerçekten farklı fikirler böyle güzel ifade edilince hayata karşı umut doluyorum:) Bakış açın ve benzetmelerin çok yerinde ve seni anladığımı düşünüyorum. Yani, kitabı seven okurların neden sevdiğini anlayabiliyorum diyelim:) O yüzden ben de ifade etmeye çalıştım, aslında kitapla direkt bir sorunum yok. Tercihler belirleyici oluyor. Sevgilerimle...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.