Bu gece herkesin her kusurunu bağışlayabilirmiş gibi hissediyordu, çünkü mutluluk, arınmanın en güçlü maddesiydi. Her canlı varlığın bu gece onun iyiliğini istediğinden emindi. Birilerine rastlamak istiyordu. İlk yabancının karşısında, savunmasız ve apaçık durmak, “Bak bana,” demek istiyordu. “İnsanlar bir mutluluk sahnesi görmeye...benim bir zamanlar olduğum kadar aç,” diyordu kendi kendine. Çok anlamsız ve çok gereksiz gözüken o gri ıstıraplardan bir anlık bir sıyrılma etti. İnsanların neden mutsuz olması gerektiğini hiçbir zaman anlayabilmiş değildi.
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.