i.hizliresim.com/Ovl143.jpg i.hizliresim.com/MVZnZ2.jpg Ömrün ne kadar kısa ve boş olduğunu en iyi anlatan hikaye benim için Beyhude Ömrüm.. İşte bu ev, bu nerden baksan 50 yıllık sandalye, bu küçük ocak, bu daha çürümemiş hortum Yadigar'ı hatırlattı bana. Burası ananemin köyü, gerçi merkeze taşındığından beri yılda birkaç gün geliyor. Geçen yıla kadar yaşayan bir Sıddık dayı vardı burada. Neredeyse 100 yaşına kadar yaşadı. Son 30 yıldır, karısı öldüğünden beri tek başına yaşıyordu. Garip değil mi onun hayatının sadece 70'inden sonrası, bizim tüm hayatımız boyunca yaşamadığımız bir süre... Haliyle Sıddık dayıyı ben kendimi bildim bileli hep yalnız yaşıyor bilirim, ömrünün büyük bir kısmından bihaberim. Tek bir kızı varmış hiç görmedim onu da.. Aksi biriydi Sıddık Dayı, gerçi o yaştan sonra çok normal. Biz küçükken korkalım da başını şişirmeyelim diye sopayla kovalardı. Biz de kaçıp dil çıkarırdık uzaktan. Şimdi o adım atamadığımız evin avlusunda rahatça dolaşınca bir tuhaf oldum. Ömrünün son senesinde kör oldu Sıddık dayı. Baktığı bir keçisi, bir koyunu vardı ona da bakamadı. Yemek desen yapan yok, annemler ne var ne yok diye girmişler bir kez eve. Yağın içinde fare ölmüş, onunla yemek yapıyormuş fark etmeden. Her yer pislik içindeymiş. Tek kızı ömrünün son yılında, ona bakmak isteyince, kocası istememiş Sıddık dayıyı. Kadın da 60'ından sonra boşanmış 2 sene önce, babasına bakabilmek için. Ama zaten son 20 yıldır zorla yürüyordu babası, neyse kızı zararın neresinden dönse kârdır. Bir köyün göç edişini de gördü Sııdık dayı Bahtiyar gibi, buraya geldiğimiz her sene daha da azaldı komşuları. Gitgide yok oldu adeta köy. Buradaki sessizlik her saniye ölümü hatırlatıyor, bu durağanlık çok korkutucu, kabre girmeden kendini sorguluyor insan. Bir çocuk cıvıltısı, bir insan sesi yok. Her dakika geçmişini düşünüyor olmalı. Ama bende şu an oluşan rahatsızlığın, korkunun, burun sızısının sebebi hayatın geçiciliği değil, son 30 yıl ölüm sessizliğinde yaşayarak ölmesi de değil..100 yıldır yaşadığı evi, bir parça hortumu, kırık sandalyesi, evinde bir kilim, bir divan, bir sediri dışında hesap verecek hiçbir malı olmadan göçüp giden Sıddık dayı şimdi hesap verirken, 100 senede yemediği lezzetli yiyecekleri bir ayda yiyen, bir ömür giymediğini bir ayda giyen, devletin arazisine yapılmış iki odalı toprak evin yanında; lüks, gösterişli, içi kullanılmayan eşya dolmuş evlerde oturan, onun ömründe yapmadığı israfı sadece bir günde yapan ben nasıl hesap vereceğim, nasıl vereceğiz? Bu kıtlıkta asla şükürsüzlük etmeden, 100 yaşına kadar tek bir ibadetini aksatmadan vazifesini yapan Sıddık dayının yanında sabah namazına gönülsüzce kalkan, yatsı çok uzun yoruyor ya diyen, genç yaşıma rağmen bu Ramazan da çok sıcak diye oflanıp puflanıp oruç tutan ben, iki kitap okuyunca kendini alim sanan, Allah'ın verdikleriyle insanlara övünen ben nasıl hesap vereceğim? Görmeyen gözüyle her gün Kuran okuyanların yanında, hayatın ve ölümün, evrenin Sahibinin cennet ve cehemnemin Sahibinin o hakikatin en güzel biçimli sözlerini tozlu raflara terk etmiş bizler nasıl vereceğiz? Tırnaklarının arası her gün toprakla dolarak yediği yemeğin yanında; toprak olacak ellerini bir kere toprağa sürmeden yaşayan benim faizlerden, borsacılardan, dolandırılmış insanlardan süzülüp gelen paralarla yediğim yemek ne kadar helaldir? Yıllardır ölümü bekleyen birinin yanında, beş dakika otobüs bekleyince içi sıkılan, ruhu daralan benim zamanım daha mı değerlidir? 30 yıldır yalnız yaşayan birinin yanında, tek tıkla binlerce arkadaş(!) bulabilecek bir insan, yani ben, yüzlerce insanın içinde hiçbirini tüm kalbiyle sevmeden yaşayan ben mi daha yalnızım? Her anını hissederek yaşadığı bir ömrün yanında, yaşadığını bile unutarak tüm gün koşuşturan benim ömrüm mü daha beyhude? Hani geçici hayattı bu, bugün var yarın yoktuk... Bu gürültülü yalnızlığımızın içinde Sıddık amcanın sessiz yalnızlığı çok daha anlamlı...

Beyhude ÖmrümMustafa Kutlu · Dergâh Yayınları · 20198,4bin okunma

·

17 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Esra