Yoksullar da insan, onlar da kardeşlerimiz!
İnsancıklar fakir bir memurun, kimsesiz bir kıza aşkını, ilgisini ve himayesini konu edinen, aynı zamanda bir kızın zamana teslim edilmiş sevdasını da dile getiren bir eser.
Eseri ilk elime aldığımda nasıl bir şeyle karşılaşacağımı bilmiyordum. Okudukça karşılıklı mektuplaşmalar şeklinde devam ettiğini gördüm. Bu mektuplaşmalar, dönemin Rusya’sında var olan toplumsal ilişkileri tüm çıplaklığıyla gözler önüne seriyor. Bu yönüyle eser toplumsal bir özelliğe sahip.
İkilinin birbirine yazdığı mektuplardan onların hayata ve ruh dünyalarına konuk oluyoruz. Onlar gibi sıradan, pek çekici olmayan, fakir insanların aşkına, sevgisine, dostluk ve merhametlerine eşlik ediyoruz. Bu yönüyle de eserin psikolojik duygusal bir özelliğe sahip olduğunu söylemeliyim.
Toplumsal ve psikolojik duygusal yönünden bahsettiğim bu eserde, karakterler ve yaşamları çok güzel anlatılsa da hiç akıcı değil. Okudukça hayat enerjimi sömürdü diyebilirim. Kimi kitaplar heyecanlandırır, kahkaha attırır ve kimisi de ağlatır. Ama bu gerçekten hayattan soğuttu beni :) Gariptir ki yine de elimden bırakamadım.
Verdiğim okuma aralarını ‘sonu nasıl bitecek?’ merakıyla iptal edip tekrar okumaya başladım. Hatta sonunu getirmek için okumayı nasıl zevkli hale getirebilirim diye düşündüm; sesli okumada karar kıldım...
Yeri geldi yaşlı adam oldum ve iç içe geçmiş duygularımın yer aldığı mektubu ‘çocuğum, yavrum, gelinim’ diye hitap ettiğim kız çocuğuna hitap edercesine okudum. Yeri geldi zavallı kızcağız oldum ve hasta halimle beni koruyup kollayan yaşlı adama cevap yazdım. Bu cevabımı o karşımda oturuyormuş gibi okudum.
Hatta yeri geldi her ikisi birden oldum; ortak bir mektup yazıp yıldızlı köşklerde yaşayanlara gönderdim. Onların dilinden haykırdım tüm insanlığa:
‘’ Yoksullar da insan, onlar da kardeşlerimiz!’’ 
