İNSANCIKLAR
“İnsancıklar” romanı, yayınevi sahibi Nekrasov’a “yeni Gogol bulundu” dedirten, romanı ilk defa okuyan Dostoyevski’nin arkadaşı Grigorieviç’e birkaç kez bu kitabı okutan bir roman. Tarih 1846.
Yıl 2020. Aradan geçen 174 yıla rağmen, okuyana sanki dün matbaadan alınmış gibi bir duygu veren, dünya edebiyatının en iyi romanlarından biri İnsancıklar. Rusçası “Bednie Ludi” yani zavallı insanlar, fakir insanlar. Ama Türkçe tam karşılığını “İnsancıklar”da bulmuş.
Görmeden,dokunmadan sevilebilir mi? Zor bir soru. Ama bunun karşılığını bu romanda Varvara Alekseyevna ve Makar Alekseyeviç’in birbirlerine gönderdikleri aşk ve hayat dolu mektuplarında bulabilirsiniz. Varvara’nın yaşadığı hayat gerçek hayattır, vefasızlığın, düşene bir tekmede sen vur anlayışının, muhtacın herşeyinden faydalan anlayışının çevrelediği kıskaçtan akrabası da olan, memurluk yapan Alekseyeviç’in mektuplarıyla nefes alan,hayata tutunan genç bir kız. Dünden bugüne insanlık aleminde ne değişti diye sorabilirsiniz kendinize.
Tabiki, Dostoyevski’yi keşfeden eleştirmen Belinski’ye de ne kadar teşekkür etsek az. Bugün kitapları dünya edebiyatının en sağlam eserlerindense o gün Belinski’nin İnsancıklara ve yazara hayran olması ve yayınlanmasına pozitif bir eleştiri getirmesi sayesindedir.
Dostoyevski taze demlenmiş bir çay gibidir,kayıtsız kalamazsınız.
