Her bir satırını huşû ile okuduğumu söylersem abartmış olmam herhalde. Bir teli kopmuş lavtayı çalmaya devam eden kana bulanmış parmaklarda, bir Alar yardımı olmaksızın, zihnimi Kothe'nin zihnine bağlayan şarkılarda dolandım. Ambrose'ye şarkı yazan Edama Ruh ve Kont'a kahkahalarla eşlik ettim, kederi henüz öğrenememiş genc Kothe'nin hüznünde dolandım.
Her yeni noktanın ardından Patrick Rothfuss'a bir kere daha hayranlık duydum.
