Kedi onundu, köpek sokağındı.
Benim şahit olduğum kısa bir hikâyeyi anlatayım. Bir arkadaşım vardı. Birçok huyunu sevmezdim. Çoğu zaman malum olaylarda ve patlamalarda ölen ve öldürülen insanlar için üzülmediğini konuşmalardan ve yüz mimiklerinden, olaylara tepkisiz kaldığını fark ediyorduk. Bu ne acımasız, bu ne vicdansız bir insandır, diyorduk. Ama bir ara bir keresinde kedileri ölmüştü. Kedisi öldüğü için ağlamıştı. Bu durumdan çok etkilenmiştim. Dedim ki kendi kendime, ben bu adamı yanlış tanımışım. Baksana bir hayvana bile üzülüyor ve ağlıyor. Ona karşı kendimi mahcup hissediyordum. Az bir zaman sonra sokaktan geçerken zayıf, cılız bir köpeğe rastladık, suçsuz yere sokak köpeğine tekme vurdu. Gene allak bullak oldum, kediye ağlayan bu insan niye köpeğe vurmuştu? Bu sorunun cevabını birkaç gün düşündükten sonra bulmuştum. Yok yok, dedim kendi kendime, bu adamı yanlış tanımamışım. Bu adam vicdansızın önde gidenidir. Bu adamın ne insan severliği vardı ne de hayvanseverliği vardı. Bu adam “ben”lerinin esiri olduğu için kediyi sevmişti. Kedi onundu, ona aitti fakat köpek onun değil, sokağındı. “Ben”, kendisine ait olana üzülür, kendisine ait olana ağlar.
Mehmet Reşit ÖZTOPRAK, Ben, sayfa :50
Sayfa 50Kitabı okudu
·
28 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.