Mənim bu dərdimi axı kim anlar,
Ah! Qədim əyyamlar, köhnə zamanlar,
Hanı qiymət qoyan şeirə, sənətə?
Zaman dara düşüb, insan möhnətə.
Bir qarın çörəyə qul olan insan,
Keçir öz eşqindən, arzularından.
Tökürəm kağıza ələmlərimi,
Büzülür yer-yerdən yüz dodaq mənə.
Gündüz şölə çəkən bir çıraq kimi
Qalır öz içimdən alışmaq mənə.
Açılmış cığırla mən yol getmədim,
Özgə qismətinə göz də dikmədim,
Ürək sındırmadım, qəlb incitmədim,
Paxıllar yüz yerdən çəkdi dağ mənə.
··
97 görüntüleme
Benim bu derdimi kim anlar
Ah! Eski insanlar, eski zamanlar,
Hani değer veren şiire, sanata?
Zaman daraldı, insan zorda
Bir karın ekmeğe kul olan insan,
Kendi aşkını, arzularını unuttu.
Döküyorum kağıda dertlerimi,
(Büzülür yer-yerdən yüz dodaq mənə.)
Gündüz ışık saçan ateş gibi
Kaldı kendi içimde yanmak bana.
Açık yolla ben yol gitmedim,
Diğerinin rıskına ben göz dikmedim,
Ürek sındırmadım, kalp kırmadım
Kıskançlar yüz yerden çekdi bana dağ
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.