Pessoa’nın şiirerinde çok fazla gereksiz şey olduğunu düşünüyordu. “Bunda ne kötülük var?” diye düşündü Abel. “Şiir gereksiz olamaz mı? Olabilirdi kuşkusuz ve bunda kötülük yoktu. Peki, iyi mi? Gereksiz şiirin neyi iyi olabilirdi? Şiir de belki, akan bir çeşme gibi, dağda doğan su gibi, yalın ve doğal, kendinde gereksizdi. Susuzluk insanlarındı. İhtiyaç insanlarındı. Ve bunlar var olduğu için de su gereksiz olamıyordu. Şiir de böyle mi olmalıydı? Yalın ve doğal insan yoktu, kim olursa olsun hiçbir şair de yalın ve doğal değildi. Hele Pessoa, hiç. İnsanlığa susuzluk duyan hiç kimse susuzluğunu Fernando Pessoa’nın dizeleriyle gideremezdi, bu tuzlu su içmek gibi bir şey olurdu. Bunlara rağmen ne kadar hayranlık uyandıracak bir şiirdi, nasıl da muhteşemdi.
·
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.