Akif Emre'yi daha önce tanımadığım için gerçekten çok çok pişmanlık duydum.Hiçbir kitabına, belgeseline, hiçbir fotoğrafına hatta adına bile hiç rastlamamış olmak benim için utanç verici...
Nihayet bu sayıda tanıştık.Yine muhit sayesinde yeni meraklar başladı içimde:)
Şiirleri beni fazlaca duygulandırdı.Zaten duygusalımdır ama beni ağlatma gücü sayılı şiirde vardır. Hüzünlü prenses olmak yerine ümmetin derdine ağlamak beni daha huzurlu hissettirir her zaman.Ümmetin derdiyle dertlenen insanları gördüm ve kendime ağladım..
Bir sonraki sayıda Cahit Zarifoğlu olacak İnşaAllah.Büyük bir heyecanla bekliyorum.Hatta kalbimde kelebekler uçuşuyor beklerken;)
