Hep böyle oluyordu: kalabalığı soyut olarak, aynı duyguları, aynı fikirleri, aynı hedefleri paylaşan büyük, olumlu bir ordu olarak düşündüğünde kendini hep diğerlerine benzeyen, normal biri gibi görüyor, o kalabalığın parçası olmak onu teselli ediyordu. Ancak kalabalığın içinden bireyler ortaya çıkmaya başlar başlamaz normallik yanılsaması bu farklılıklarla çarpışıyor, marcello kendini onlarla bir tutamıyor, onlardan tiksiniyor, onlardan kopuk olduğunu hissediyordu.
Sayfa 76 - kolektif kitapKitabı okudu
·
7 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.