Kitabı okurken ilk başlarda bile hüznü hissettim. Fakat sayfaları geçtikçe daha fazla mutluluğa, üzüntüye tanık oldum. Tolgonay’ın yalnızlığı,Aliman’ın başına gelenleri okudukça ağlamaktan bazen okumayı bıraktığım oldu ama devam ettim. Savaşta bulunan askerlere ellerinde azıcık buğdayı bile tereddüt etmeden veren Tolgonay Ana’nın kahramanlığı gurur duyduğum kısımlar daha var bile... Ama en çok da Mayselbek’in mektubu, Aliman’ın çocuğu Canbolat’ın yaşamı üzdü beni. Keşke şimdi değil daha önceden okusaydım diye düşündüğüm kitapların arasına girdi bu kitap.
