Doğrudan kendi sezgilerimizle algılamayıp başkalarından öğrendiğimiz şeyi ruhumuza iletmemiz imkansızdır, geç kalmışızdır; ruhun gerçeklikle iletişimi kopmuştur; bu yüzden de keşfimizin tadına varmayız, vakti geçmiştir artık.
Yas tutmak gülmeye yeğ tutulur, zira bu tecrübe "kalbi iyileştirir". O zaman insan bambaşka bir yerden, bir uçurumdan bakarak tanır kendini. Ötekileri de başka bir yanlarıyla tanır.
Anlam kuvvet verir, anlamsızlık kuvvetten düşürür. İnsanlar bir anlam görürlerse, birçok şeye göğüs gerebilir, birçok şeyi alt edebilirler, bir anlam görmezlerse hemen hiçbir şeyin üstesinden gelemezler.