"İnsanlar sara hastalığının nedenini tanrılara bağlıyor, çünkü ne olduğunu anlayamıyorlar. Fakat anlamadıkları her şeyin nedenini tanrıya bağlarlarsa tanrısal işlerin sonu gelmez.”
Kendimizinki hariç her acı, bize meşru ya da gülünçlük derecesinde anlaşılır görünür; böyle olmasa, duygularımızın değişkenliği içinde tek sabit şey matem olurdu. Fakat yalnızca kendimizin matemini tutarız.
Bir gün, "benim için şiir yazdın mi hiç" demiştin. Göstertmiştim, "şu heves sensin,şu incinmiş gurur sen, su utangaç aşk, şu Posta Caddesindeki daktilo sesi, çocukların okul dönüşü sevinci sen." Kuşkuyla bakmıştın yüzüme. Kirpiklerim içime dökülüvermişti. Susarak büyümüş iki çocuktuk biz, kendisini sevmeyi bilmeyen. Yanımızda birisi olmadan sevincimizden utanırdık. Kaç hayat evimizde bizden çok soluk aldı. Sonra harfler girdi yoksulluğumuza. Sonra dünyanin bütün mazlumları. Elimde başkalarının rüyası, bir varoluş acısıydım önünde. Yazmaya, okumaya ayırdığım zamanlar senin de zamanlarındı. "Tenha gezen evliyam" dedim. "Ben gittim harf harf dağıldım/ Sen tamamladın cümlemi."
Okur Takip Önerileri
Bağımsızlık günü: Acaba kaç kişi neyden bağımsız olduğunun, neye hapsedilmiş olduğunun farkında?
“Ruhumun, bir rüyada gibi, eli kolu bağlı.”
“Fin de siècle fin de moi mēme” (Yüzyılın sonu ve kendimin sonu.)
“Bilinmezliğin kendisi olmadıkça neyi seveyim ki ben?”
Yalnızca bir güncük uçan ve günü sonsuzmuş gibi algılayan kelebeklere benziyoruz…
Yalnız bende değil yalnızlık hali;
Deniz de karanlık, gökyüzü de,
Bir acayip, kuşların hali.
Dünyanın genişliğini kavrayabildin mi?
Işığın bulunduğu yerin yolu nerede?
Ya karanlık, onun yeri neresi?
“Beşik bir uçurumun üstünde sallanır ve sağduyu bize, varlığımızın iki sonsuz karanlık arasında çakan kısa bir ışık olduğunu söyler.”
“Kalbimin son çıkışının, eserimin son sayfasına yazılacağından ve ölümün sadece ölü bir adamı alacağından emin… sona doğru sessizce gidiyordum.”
Geçmişi kabullenmek için ümidini yitirmelisin.