Tehlikeli Oyunlar' a dair...
Okurken zorlandığımı itiraf etmeliyim. Hatta bu kitabı okumama aylarca ara da verdim. Ama devam ettim ve bitirdim. Zorlanmış olabilirim ama etkileyiciydi, beğendim ve iz bıraktı.Hikmet Benol diye bir gerçek vardır. Çoğu yerde, hepimizin yaşadığı ama kulak vermediği durumların, hislerin betimlemeleri beni hayran bıraktı. En çok Oğuz Atay'ın zekasına hayran oldum ve büyük saygı duydum. Zor kitaplardan... 
Tehlikeli Oyunlar
Hatalı Teşbihler
"Çocuk kalmak iyiymiş, biz de iyi kaldık albayım; medeniyet bizi bozamadı" - Hikmet Benol
Sayfa 64Kitabı okudu
İnsan dünyaya geldikten sonra kendi seçimleriyle benliğini oluşturma, özünü inşa etme düşüncesi Hikmet'in tuhaf, absürt, acıklı hallerinde dışlaşır. Hikmet'in kendini bulma yolunda attığı adımlar, romanın tamamına yayılır. "Kendimize acıyacağımıza kendimizi tanıyalım albayım,' dedim. 'Kendini tanı derler ya; bu sözün gerçek önemini kavrayalım.'" Atay'ın kahramanına "Benol" soyadını seçmiş olması bu bağlamda hatırlanmalıdır.
Sayfa 60 - KetebeKitabı okudu
Çocuk kalmak iyiymiş, biz de iyi kaldık albayım; medeniyet bizi bozamadı" - Hikmet Benol
Sayfa 62Kitabı okudu
"Çocuk kalmak iyiymiş, biz de iyi kaldık albayım; medeniyet bizi bozamadı!" - Hikmet Benol.
Sayfa 64Kitabı okudu
Oğuz Atay’ın «düşünen insan»ı
ne tam anlamıyla organik bir parçası olabildiği, ne de büsbütün kopabildiği bir
toplumda yaşamaktadır. Bu toplum eski - yeni, Doğu - Batı, düş - gerçek,
duygu - düşünce, kadın - erkek gibi çatışmalardan kaynaklanan yoğun bir
kargaşanın içindedir. Bu toplumdaki insanların yaşama biçimlerini, duygu ve
düşünce yapılarını sözünü ettiğim kargaşayı oluşturan sayısız ayrıntı
koşullandırmaktadır. Romanın kahramanı Hikmet Benol kargaşanın
temelinde yatan gerçekliği araştırırken sürekli olarak birer ipucu gibi gördüğü
bu ayrıntılara takılır. Düşünen bir insan olarak gerçeklerle ilgilenmenin
tehlikeli bir tutum olduğunu görür. Her şeyden önce, gerçeklerle içtenlikle
ilgilenmek toplumu yönetenlerce tehlikeli sayıldığı için, Hikmet Benol da
gerçeklerle oyun oynuyormuş gibi ilgilenme yolunu seçer. Oğuz Atay’ın
«düşünen insan»ı böylece «oynayan insanca dönüşmüştür. İnsanın
«oynayan bir varlık» (Homo Ludens) oluşu Rönesans’ın başından beri kendi
yeteneklerini sınaması için bir çıkış noktası olmamış mıydı? Shakespeare bu
yüzden «Bir sahnedir bütün dünya,» dememiş miydi?
Çok sevdiğim 
Albert Camus gelip de yabancılaşmayı Oğuz Atay karakterlerinde görmeli :) Meursault ve Hikmet Benol. ‘Ben’ olamayan farklı farklı Hikmet’ler… Meursault’un kayıtsız yabancılaşması mı Hikmet’in gürültülü, saldırgan yabancılaşması mı… İki yazarı da çok sevsem de Oğuz Atay hep daha önde geliyor benim için.
Kitap boyunca elimde olmadan
