Okuyan okumayana okutsun!
Öncelikle bitirdiğimde bu kitabın konusu bana o kadar çok tandık geldi ki adını hatırlamadığım ama daha önce izlediğim bir film ya da kitaptaki olay örgüsüyle birebir aynı ya da bu yaşadığım bir tür Deja Vu. Aslında birazcık trajedi serpilmiş tipik bir aşk hikayesi beklentisi içerisindeydim, kitabın kapağı ve ismi nedense bana böyle bir izlenim vermişti. Lakin okuduğum için her zamanki gibi gayet memnunum.
Naksalit hareketine karışıp sisteme kafa tutan bir üniversite öğrencisi, akedemik kariyerine Amerikada devam eden ve öz kardesinin cocuguna baba olan bir adam, kültürel baskı sonucu anne ve ev hanımı olmaya çalışan özgür ruhlu bir kadın, baglarindan kopamayan bir anne baba, annesi gibi olmamayi tercih eden bir kiz evlat… Butun bu karakterlerin hepsinin devrim, ask, ihanet, içsel çatışma, öfke ile yogrulup yogun ama bir o kadar da akıcı bir anlatımla bir araya getirilebilmesi takdire şayan.
Özellikle de şu bölümde neler olabileceğini o kadar iyi sezdim ki foreshadowing’in (önceden haber verme) kralı olmuş. Udayan ve Subhash’ın çocukluk anılarının büyük bir parçası olan evleri yapılırken, babaları kapı önüne beton döktürür. Çocuklar içeridedir ve kuruyana kadar basmamaları istenir ama Udayan rahat durmaz ve koşarak dışarı çıkar, ayak izleri betonun şeklini bozmuştur yine de babaları betonun o şekilde kalmasını ister, sanki Udayan’ın öldürüleceğini bilir gibi.
