Sanki ortada asılacak biri var gibiydi. Gercekten asılırsa ölürdü ve her şey biterdi. Ancak kişi asılma hazırlıklarına tanıklık etmek zorunda bırakılırsa ve ilmik gözünün önünde sallanırken bağışladığını öğrenirse, yaşamı boyunca bunun acısını çekebilir.
..."Ne istersen onu yap, benden yana özgürsün, yetiskinsin, sana öğüt verecek değilim." Bütün bunları öfkenin ve mutlak hüküm giydirmenin o boğuk tınısıyla yaparsın...
“Çok sevdiğin ama geri döndüremeyeceğin kişiler, her hatırladığında seni tekrar tekrar terkeder.” diyor Tolstoy. İyi bir hafıza, en büyük cehennemdir. Bunu, unutmayı beceremeyenler iyi bilir.
Ben ev halkına niçin bu yalanı söylediğini değil,bana niçin hakikati söylediğini merak ediyor fakat bundan biraz da gurur duyuyordum : Bir insana başkalarından daha yakın olmanın gururunu.