Yurtta kaldığım 10 yılın her gününü, ailemin beni arayıp sormayışınında dolayı ailemi suçlayıp aynı şekilde nefret ederdim ! Yılların ardından asıl suçlunun ben olduğumu anladım ! Ailemin bana karşı olan sevgi bağını dahi pekistirememişken bunca şeyde onları suçlamamin ne kadar yanlış olduğunun gerçekliğini yaşıyorum.
Kardeşimin bana bakıp , "Nefret kusup, sen yokken evimiz çok daha güzel , evimiz çok daha temiz ..."
deyişinide unutmam , evdeki kalabalıktan kendimi yalnız olduğumun verdiği hissiyatınıda unutmam .
Bunca yıldır seçtiğim her yanlış arkadaşın , yaşadığım her kötü şeyin , yaşadığım en zorlu süreçte ailemin desteğini alamayışımıda unutmam .