İnsan seviyorsa kaybetmekten korkar. Kıskançlık da bir kaybetme korkusudur. Kıskanmıyorsa eğer, yeterince sevmiyordur.
Kaçtıkça kendinizden kendinizden
Dışarıya adandıkça
Çoğaldı güçsüzlüğünüz
Tutmadı kıskançlık sokaklardaki
Odalarda sevgi tutmadı
Yoksul ölümlere öldünüz
Fazla farkındalık yüzünden taktığımız maskelerimiz!
"buz gibi soğukluğunun altında muazzam bir duyarlılık gizlidir, onun asıl derdi,duyarlılıktan kaynaklanan mahcubiyettir,"
Kesinlikle!
Belki o dönüştüğüm ikinci kişi, ilkinin farklı bir veçhesinden ibaretti, kendi içimde coşkun ve duyarlıyken başkalarına karşı bilge bir yol göstericiye dönüşüyordum ve bu başka pek çok insan için de geçerliydi belki...
Bu aile dizilimi denen şey her yerde mübarek!
Ailelerde sevgiye rağmen hatta bazen sevgi büyüdükçe daha çok ayrılık yaşanması, birbirine fazlaca benzemekten kaynaklanır...
Ben,sen,o...Bizler
Öyle hassas insanlar vardır ki kendi tuttuğu yaşları başkasının gözlerinde görünce çıldırır...
Kimse birbirine benzememeli...Hayat çok sıkıcı olur
Çoğunlukla nefret ederiz kendimize benzeyenden, kendi kusurlarımızı dışarıdan görmek bizi çileden çıkarır...
Şimdi imrenme içerikli kıskançlık sorununa dönersek, bunun değişmez bir biçimde üretildiği temel, sürekli olarak gelişen bir umutsuzluktur. Bu, özel bir şeye yönelik bir kıskançlık değil, Nietzsche'nin Lebensneid diye betimlediği, kendini daha güvenceli, dengeli, daha mutlu, dosdoğru, daha özgüvenli hisseden herkese yönelik çok genel bir kıskançlıktır.
Bir insanda böyle bir umutsuzluk duygusu gelişmişse, bilinç düzeyine yakın olsun ya da olmasın bunu açıklamaya çalışacaktır. Bunu - analitik gözlemcinin yapacağı gibi - karşı konulmaz bir sürecin ürünü olarak görmez. Bunun yerine, bu umutsuzluğa ya kendisinin ya da başkalarının neden olduğunu düşünür. Genellikle biri ya da öteki öne çıkmış da olsa, her iki kaynağı da suçlayacaktır. Suçu başkalarına yıktığı zaman, genelde kadere, koşullara ya da özel kişilere - anne, babaya, öğretmenlere, koca ya, doktora - yöneltilebilecek suçlayıa bir tutum ortaya çıkar. Sık sık dikkati çektiğimiz gibi, başkalarına yönelik nevrotik isteklerin büyük ölçüde bu açıdan anlaşılması gerekir.
Sayfa 167Kitabı okudu
Kaygıdan yine kaygıya bunca acı…
Bütün ayrıntıları bir yana bırakırsak, nevrotik güç, saygınlık, servet arayışlarından kaynaklanan "kısır döngü"nün ana çizgileri kabaca şöyle ortaya konabilir: kaygı, düşmanlık, zayıflayan özsaygı; güç ve benzeri arayışı; artan düşmanlık ve kaygı; rekabetten çekilme eğilimi (özküçümsemeye yönelik eğilimler eşliğinde); başarısızlıklar ve varolan potansiyellerle ulaşılan başarısızlıklar arasındaki tutarsızlıklar; artan üstünlük duyguları (çekememezlik eşliğinde); büyüyen görkemlilik görüşleri (kıskançlık korkusu eşliğinde); artan duyarlılık (rekabetten çekilmeye yönelik tekrarlanan eğilim eşliğinde); döngüyü silbaştan başlatan artan düşmanlık ve kaygı.
Sayfa 166Kitabı okudu
İnsanoğlunun kıskançlık duygularını tutuşturmakta hiçbir şey, kendi aralarından birinin başına devlet kuşu konarak sınıf atlaması kadar etkili olamaz; dünyanın en zengin prensinden hiçbir şey esirgenmezken, kendileriyle beraber aynı zincirin halkalarından birini oluşturan kader yoldaşlarının bu zinciri kırarak özgür olması katlanılmaz bir durumdur.
