Alışık Değilim

Kanlıca'da kristal bir avize düşer, kırılır, tuz buz olur. serçeler ölür, sular solar, yıldızlar yanmaz olur. koklaya koklaya ağlarsın, kirli paslı bir güz akşamı, şairlerin en yalnızı, en Attila İlhan'ı... hepimizin aşkı, şiiri hepimizin kavgası susar konuşmaz olur. Kâğıdı kalemi kör bir balıkçı kayığında bulunur, ölümsüzlüğünde yatan o ölümlü insan için, ölüm sıradan bir şey olur. ölüm onda kaybolur. Kasım 2005, Kanlıca

Ahmet Ünal

Tüy kalem gibi incecik yüzün Bir bebek namusuca temizsin Gözlerinin değdiği her yerde Çiçekler açacak göreceksin. Bana tad, bana şiir, bana uyku sende seyrediyorum toprağı, suyu

Reklam

Ahmet Ünal

Bir veda şarkısı her gece dilimde bestesi belli değil... yeni açan her çiçek sonbahar gibi nedeni belli değil... doğduğum yerleri hatırlıyorum, gezdiğim yerleri İstanbul yorgun bir karanlığın ardında şimdi aynalar hiç eskisi gibi değil... vakit bu vakit dem bu demdir diyorlar biliyorum az kaldı gitmeme yazık ki zamanı belli değil... Temmuz 2007, Kanlıca

Ahmet Ünal

Bazen küçücük bir resim koskoca bir hayatı saklar

Ahmet Ünal

Parasızdık, gene de sıcacık yemekler yiyebiliyorduk evimizde, şiirler büyüyordu avucumuzun içinde. Yorgunluğumuza rağmen mesuttuk, canavar yoksulluğumuzu unutmuştuk. Gözlerimizden milyarlarca yıldız çıkarırdık, hiçbir hâline kusur bulamazdım, her dakika bir roman yaşardık, bana kekler, kurabiyeler yapardın, sofrayı beraber toplardık.

Ahmet Ünal

Dışarıda dumanlı bir kasım akşamı ben hiç yalnız bırakmadım ki yanlızlığımı. içimde tuttum tüm duygularımı.