Bir veda şarkısı
her gece dilimde
bestesi belli değil...
yeni açan
her çiçek
sonbahar gibi
nedeni belli değil...
doğduğum yerleri hatırlıyorum,
gezdiğim yerleri
İstanbul yorgun bir karanlığın ardında şimdi
aynalar hiç eskisi gibi değil...
vakit bu vakit
dem bu demdir diyorlar
biliyorum az kaldı gitmeme
yazık ki zamanı belli değil...
Temmuz 2007, Kanlıca
Tüy kalem gibi incecik yüzün
Bir bebek namusuca temizsin
Gözlerinin değdiği her yerde
Çiçekler açacak göreceksin.
Bana tad, bana şiir, bana uyku
sende seyrediyorum toprağı, suyu
Kanlıca'da kristal bir avize düşer,
kırılır, tuz buz olur.
serçeler ölür, sular solar, yıldızlar yanmaz olur.
koklaya koklaya ağlarsın,
kirli paslı bir güz akşamı,
şairlerin en yalnızı,
en Attila İlhan'ı...
hepimizin aşkı, şiiri
hepimizin kavgası susar
konuşmaz olur.
Kâğıdı kalemi kör bir balıkçı kayığında bulunur,
ölümsüzlüğünde yatan o ölümlü insan için,
ölüm sıradan bir şey olur.
ölüm onda kaybolur.
Kasım 2005, Kanlıca