Çocukluğumun ender kahramanlarından biri olan yazarın, dünyaya açılan penceresinden yüzünü dünyaya dönmüşleri nasıl anlattığını/aktardığını izah etmek istiyorum. Kalbimden geçeni buraya çevirmeyi ne denli başarırım bilemiyorum fakat yine de son sözleri hep “kendimizi, kalbimizi, İnsan kalan yönlerimizi” görebilmemiz üzerine olan bir kadından sonunda “yalnızlığın erdemini, acıyla dolu bir yığın deneyimin getirilerini” görüyoruz. Bir annenin anne olma çabası, evladından torununa geçen bir nevi arka bahçelere açılan bir düş kırıklığının aynı zamanda bir umudun anlatısı Yüreğinin götürdüğü yere git. Bizlere ömür boyu refakat edecek olanın gözyaşlarımız olduğu gerçeği, geç kalınan mutluluğun mutluluk olmadığı, yaşamı yaşanılabilir kılanın düşler olmadığını anlatan anlatırken yüzünü dünyaya dönenlerin anlayacağı içinde kendinden bir parça taşıyan o insanüstü duyguların yazarıdır/mimarıdır Tamaro. “Dil dişin ağrıyan yerine değer” derdi. Bir cümlenin kıymetini yıllar Sonra anlayacağımızı bilmeden belki. Bu kitap sıyrılmışların, kendine yeni bir alan oluşturanların, kendini arayanların dünyasıdır bu Ve bundan Sonra ki kitapları. Bir kere içtenlikle kendinizi bulursanız bir daha mümkün değil bırakamazsın. Selam ve sevgiler kendini arayanlara, kendini adayanlara olsun.
