Anna Frank' ın hatıra defterini iki defa okudum. Hasan Ali Yücel'in bu kitap için yazmış olduğu önsözü de çok seviyorum. Bana bu kitabı sevdiren şey, kitabın dili, anlatım gücü ya da insanların ne kadar acı çekmiş olduğu degildir. Ben Anne' de kendimden bir şeyler buldum. Yaşına rağmen kendisini iyi tanıyan, artılarını eksilerini bilen, kendisini eleştirebilen ve kendisini sürekli eğitmeye düzeltmeye çalışan bir kız çocuğu Anne. Şavaşa rağmen sığınakta iken tarih çalışıyor, dil öğreniyor, yazar olmak istiyor; yazma denemeleri yapıyor. Güzel bir ruhu var. Güçlü bir ruhu var, savaş bile olmak istediği şeyden alıkoyamıyor onu ama tâbi ölüm beceriyor bu güç işi. Ben annem ve ablam gibi olmak istemiyorum diyor, olabileceklerinin özlemi içinde. En çok bu yüzden hüzünlendirdi beni. Belki bu çok bencilce olacak ama hani film izlerken figüranlar öldüğünde kimse umursamaz fakat ana kahramana birşey olduğunda insanı ağlatır ya... Başka birçok kişi içinde zordu hayat kuşkusuz. Dünyadan bir sürü elem dolu ömürle geçti insanlar. Ama Anne bu hayattan bir şeyler istiyordu ve onu alamadan gitti. İşte bu hayattan istediği birşeylerin olması üzüyor beni. Kitapta sadece savaştan ve eziyetlerden bahsedilse okumak zor olmazdı. Ama Anne' nın ruhunu görüyorsunuz. Ve böyle bir ruha sahip olan çok az sayıda insan olduğunu da bilinirseniz; çok yazık olmuş, özellikle de Anne' ya çok yazık olmuş diyorsunuz. Anna' nın ruhunu anlamak ve savaşın ondan aldıklarını görmek üzüyor sizi.
