Kitap genel olarak iki bölümden oluşuyor. Bu bölümlerden ilki tamamen Karl Kraus’un ne kadar harika bir insan olduğunu Freud’un ise ne kadar berbat biri olduğunu anlatıyor. Ancak bunu yaparken anlatım şekli hiç gri bölgeye girmeden sanki fantastik bir kitapmış gibi mutlak iyi olan Kraus ve mutlak kötü olan Freud şeklinde karikatürleşmeye başvuruyor. Haliyle bu durum okurken can sıkıcı bir hal alıyor. İlk bölüm fazlaca uzun olduğu için Freud’un karakter olarak sevimsizliklerine ek olarak gerçekten bir psikanaliz eleştirisi asla ortaya koymuyor, basit bir psikoloji lisans dersinde ele alınan tek sayfalık eleştirilerden bir adım öteye gidemiyor, bu yönden çok başarız. İkinci bölümde Karl Kraus’un gazetesinde yazdığı psikanaliz eleştirileri durumu çok az toparlayabiliyor, özellikle prenses vakası psikanalizin ne kadar tehlikeli olabileceği için güzel bir örnek olarak karşımıza çıkıyor. Genel anlamda kitabı başarısız buldum, keşke psikanaliz eleştirisi yerine Karl Kraus’a övgü diye yazılsaymış, içeriği daha iyi yansıtan bir başlık olurmuş.
