Aramızdaki En Kısa Mesafe
Barış BıçakçıAramızdaki En Kısa Mesafe Gönderileri
Aramızdaki En Kısa Mesafe kitaplarını, Aramızdaki En Kısa Mesafe sözleri ve alıntılarını, Aramızdaki En Kısa Mesafe yazarlarını, Aramızdaki En Kısa Mesafe yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Acı çekiyordu babam. Zihinsel bir acı. Öte yandan ona göre, zihinsel dünyasında ve günlük hayatında acı veren kopuşlar yaşamayanlar, buna cesaret edemeyenler, insanı aptallaştıran bir sürekliliğin esiri oluyor, bunun sonucunda da zamanın geçişine, yaşlanmaya ve ölmeye akıl erdiremi yorlardı.
Biz çocuklarla olan ilişkilerinde belirgin bir değişiklik hepimizin dikkatini çekmişti. Karşımızda bize doğrulan bildiren, yaşımızla ya da kişiliğimizle bağlantılı olarak ele alındığında hoş görülmesi gereken tavırlarımızı doğruluğun kılıcıyla budayan biri yoktu artık. Bizden bile acemi bir dinleyici vardı sanki.
Annemle olan ilişkisini "yenileştirmek" için ne tür mücadeleler verdi bilmiyorum. Kadın erkek ilişkileriyle, özellikle de heyecanın yok olması konusuyla bütün bilimler el ele verip ilgilense yeridir bence!
Bir kadınla bir erkeğin heyecanlarının bir ürünü olarak ortaya çıkan ailenin sonunda aynı heyecanın yok olduğu yere dönüşmesi, babamı, başka kadınlara yönelmenin dışında, zihinsel bir faaliyete de zorlamış olmalı. Yani, "Felsefenin bu konuda da söyleyecek bir şeyleri olmalı."
Babamın kız çocuğu yoktu. Anlaşılan biraz uca gidip oradan hayata bir bakmak ve "özgür irade sahibi" olarak kabul edilen insanı çıkmazlarıyla yüzleştirmek istemişti.
Son cümle şaşırtıcıydı. Yazının konusundan, amacından bağımsız bir hatırlatma, bir dilek gibi duruyordu: "İnsanın dünyayla ilişkisinde aklını kullanması demek olan felsefenin bu konuda da söyleyecek bir şeyleri olmalı."
Yazının bir yerinde ailenin, insanoğlunun içindeki ilksel (galiba babam "ilkel" sözcüğünün olumsuz çağrışımlarından uzak durmak ve katı ahlakçılığa pabuç bırakmamak için "ilksel" sözcüğünü tercih etmişti) dürtülerin ortaya çıkma, baskılanma veya yaşanma alanı olduğu söyleniyordu.
Sözünü ettiğim yazı kızlarıyla aşk yaşama gerginliğini taşıyamayan babalarla ilgiliydi. Bu aşkın fiziksel mi duygusalmı olduğu yazıda belirtilmiyordu, ama ne olursa olsun ürkütücü bir konuydu ve yazı, insan ruhunun her yerine girmeyi amaç edinmiş birinin cesur akıl yürütmeleri ve senaryoları üzerinde ilerliyordu.
Kardeşimin kendisini neden değersiz hissetmiş olabileceği üzerine kafa yoruyorum. Bakkala gidip gelirken yakalanır insan belki de bu duyguya; bir çiftlik yoğurdu, iki ekmek, bir paket Maltepe alırken…
Bir soyadının önünde toplanmış duruyoruz: ailemiz. Bir soyadının önünde tek tek isimler…
Sonra öyle güzel utandı ki, her şeyi unuttum.
..çaresizliği kırıştırdığı alnından belli oluyor.
Anneannem üst üste o kadar çok çorap giyiyor ki sonunda çizmelerini giymesi neredeyse imkansız hale geliyor. Her sabah kapının önünde ses çıkarmadan uğraşıyor. Ayağını bazen merdivenin basamağına uzatıyor. Pijamasının paçaları çoraplarından kurtulduğunda umutsuzluğa kapılıyor, başını havaya kaldırıp kesik kesik üflüyor. Eğilip her şeye yeniden başlıyor.
Denizi de görmüştü. Daha doğrusu önce duymuştu. Kocaman bir çift kanadın çırpılışı gibiydi…