Bu kitap bana tıpkı bu alıntı gibi hissettirdi. Eski ispanyada baharın doğayı süslediği ve okurken portakal çiçeklerinin kokusunun, o yemyeşil alanların defalarca betimlendiği, bu baharın ortasında klişe bir şekilde "başka dünyalara ait" olan bir çiftin aşkını anlatıyor. Baharlar açıyor açmasına da, dünyada gerçek denen şey ne yazık ki kaderimizin orta yerinde ve yine ne yazık ki bizler bir peri masalında değiliz. Bu hayat gerçekliğinin çiftimizin hayatında fazlaca can yaktığı bir hikaye.
Bundan sonrası spoi içermekte!!!
Hikayeyi uzunlamasına anlatmayacağım ancak söylemek istedigim birkaç şey var.
Leonara her ikisinin de farklı dünyalara ait olduğunu bilmelerine rağmen Rafael'in duygularına karşı biraz daha dirayetli olsaydı, onu reddetmeye devam edebilseydi belki de bu acı hayatı yaşamamış olacaklardı.
Ve Rafael, aşkından kölen olurum dediği kadını bir otel odasında onunla dünyanın öbür ucuna gitmek icin sözleşmişken terk etmeseydi, ona verilen bu şansın kıymetini bilseydi, ilişkide daha cok yara olan taraf olmazdı.
Hikaye kısaca beni mahvetti. Özellikle son sahnesi, bir kaldırım taşı üzerinde birbirlerine bakarlarken arkalarına dönüp gitmeleri, Rafael'in artik onun hayalini bile kuramayacak olduğunu anlamasıyla bundan sonra bir ölü olduğunu düşünürken iş hayatındaki başarının haberini alması, Leonara'nın o dimdik, istikrarlı soğuk vedası.
Bazı vedalar edilmeli. Bazen birinden gitmeli.
Artık her portakal kokusu duyduğumda aklıma gelecek bir kitap oldun. Baharların açması, kışı içimizde taşımadığımız anlamına gelmiyor ve her hikaye malesef mutlu sonra bitmiyor.
