"En yakınlarımın dahi gösteremediği ömrüm boyunca,tanışıp tartmadığım bir duyguydu şefkat"...
Evet böyle diyorum çünkü böyleydi.Sevgi,şefkat, merhamet,vicdan bu duygulara çok yabancıyım ben...
Bu kadar önemli olan duyguları bilememek çok büyük eksiklik değil mi? Katılıyorum size.
Peki bu duyguları bana vermeyen sorumlular kim tabii ki annem ve babam...
Normalin üstünde bir çocuk olarak dünyaya gelmenin suçlusu ben değilim.Beni çözemediyseniz o da sizin sorununuz.Beni hiç anlamaya çalışmadınız.Halbu ki o kadar basitti ki biraz sevgi biraz ilgiydi yapmanız gereken.
Para içinde yüzerken bu duyguları da paranızla satın alacağınızı mı düşündünüz.
Asla;manevi duyguların hiç birisi satın alınamaz.Bunlardan yoksun büyüyen çocuklar benim gibi suça meyilli olur.
Neden biliyor musunuz? Annemden,babamdan alamadığım intikamımı ömrüm boyunca hayattan alıyorum, o içimdeki kin hiç bitmiyor,azalmıyor da ondan.
Çocukluktan gelen yara çok derin,hiç kapanmıyor,kabuk bağlıyormuş gibi oluyor gene kanıyor,hep kanıyor,kanayacakta...
Ben ilgisiz büyüyen,para ile herşeyi satın alabileceğini düşünen anne babanın evladıyım.
Beynim farklı çalıştığı için topluma ayak uyduramadım.Uyduramadıkça sadist, psikopat bir kadının(Annemin) işkencelerine maruz kaldım.
Bu yaşadıklarımdan dolayı suç makinası gibi gezer oldum ortalarda.
Sözüm anne baba olanlara, olacaklara,
Su ve unla karıştırıp ortaya çıkarttığınız hamuru şekillendirmek sizin elinizde.
Şekillendirdiğiniz hamura dikkat edin lütfen,sizi ve çevrenizi zehirlemesin.
Sevgiler.
