Benim de Söyleyeceklerim Var! (Üç)
Umut SarıkayaSözler ve Alıntılar
Palyaçonun zaten kendine hayrı yok
"Oysa ki artık yüzümden düşen bin parça. Değil
o meşhur kahkahamı duymak, bir tebessümü
bile ara ki bulasın dudaklarımda."
Elimde insanlara göstermekten utandığım ya da korktuğum
gerçekleşmemiş hayallerin,
olmamışlığın
simgesiyle sigaramı yakıp,
başkalarının mutlu
zannettiğim evlerine bakıyorum.
Bilgece bir hayat
yaşamadım ki vakur bir şekilde ölümü
karşılayayım.
İşsizlik gerçekten zor zanaattır. Sıkıntıda dertte ilk göze batan insan, işsizdir.
İşsiz
kalmanın mağrurluğu ve çevrenin işsiz kalana
anlayışı, işsizliğin süresi uzadıkça azalır.
Kızılderililer, öleceğini anladıkları yaşlıları bir ata bindirip dağlara, ormanlara yollarlarmış. Yaşlı Kızılderili de buna itiraz etmeden kabiledekilerle vedalaşır, huzur ve sessizlik içinde ölümü beklemek için uzaklara gidermiş. Açık söyleyeyim, akraba diye koynumda beslediğim yılanlardan biri bana bunu yapsa, ortalığı ayağa kaldırırdım.
Kısır Döngü
Sıradan olmayı hazmedemiyor yine birçoğumuz. Özel olmalıyız, en azından bi kişi için. Kafasında olmak istediği kişiyi olamamış biri olarak, başka bir olamamış ile ilişkiye giriyoruz. İki sıradan insan, birbirinin ne kadar özel biri olduğunu hatırlatıp duruyor. Aralarından biri hatırlatmayınca ilişkiyi kesip, başka bir sıradana hatırlatması için arayışa giriyor. Uzun süre hatırlatanlar belli bi zaman sonra sıkılıp evleniyor, baktılar ikisi de birbirine bunu hatırlatmaktan sıkılmış, çocuk yapıp onu dünyanın en özeli kılıyorlar. Seçildiği için, annesinin babasının sıradanlığını aşmakla görevlendiriliyor. İstediği gibi biri olmak yerine, anne-babanın kafasında olmak istediği ama olamadığı insanı olmak zorunda. Hayır demesi neredeyse imkânsız... Bu hayır diyemeyenler de büyüyüp çabalıyor, olmuyor, birini buluyor, sıkılıyor, çocuk yapıyor... Bu kısır döngü, böyle sürüp gidiyor, gittikçe artıyoruz.